Η ορατότητα της ταξικής πάλης

Ο κύριος Διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, ο καθηγητής Γκαργκάνας, είναι έξαλλος. Δεν τον χωράνε τα πολυτελή γραφεία του και η  έδρα του στην οικονομική σχολή. Οι γραμματείς του σπανίως τον βλέπουν τόσο οργισμένο. Την οργή του αυτή τη δείχνει με δηλώσεις  που δημοσιεύονται στις εφημερίδες. Τον εξοργίζουν οι εργατικές διεκδικήσεις και οι συνδικαλιστές της αριστεράς, τον εξοργίζουν οι συνταξιούχοι διότι «πηγαίνουν διακοπές και δεν προσφέρουν τίποτε στην ελληνική οικονομία», τον εξοργίζουν οι εμποροϋπάλληλοι διότι θέλουν να έχουν δικαίωμα στην ξεκούραση και λόγο στο ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων, αλλά και οι μισθωτοί που αντιδρούν στις «προτάσεις Αναλυτή» και θέλουν να εξασφαλίσουν μια αξιοπρεπή σύνταξη στα γεράματά τους. 

Και να είναι μόνον αυτά. Όλα του φταίνε του κυρίου Διοικητού: Το κράτος όποτε παρεμβαίνει του φταίει, διότι χειροτερεύει τα πράγματα, ο κλάδος της μακροοικονομίας  δεν είναι χρήσιμος διότι θεωρεί σημαντική την κρατική παρέμβαση, η οικονομία η ίδια του φταίει διότι προσαρμόζεται με αργούς ρυθμούς, οι τιμές του φταίνε διότι ομοίως προσαρμόζονται βραδέως, οι κοινωνικές συνήθειες του φταίνε διότι εμποδίζουν τη γρήγορη εκκαθάριση των αγορών. 

Ο κύριος Διοικητής ωρύεται: οι εργαζόμενοι καταχρώνται του πολιτικού συστήματος και αυτό οδηγεί σε καταστροφή της οικονομίας, σε «κανιβαλισμό». Το καλό παράδειγμα δίνουν οι Η.Π.Α. που αγόγγυστα αποδέχονται τους κανόνες της οικονομίας. Εκεί τα συνδικάτα δεν έχουν δύναμη, δεν υπάρχει μονιμότητα στο δημόσιο, τα ωράρια καθορίζονται ελεύθερα από τους εργοδότες και το ίδιο συμβαίνει με τις απολύσεις και τις μειώσεις μισθού. Αυτό είναι, κύριοι, ο καπιταλισμός. Έχουμε χαμένους και κερδισμένους και μόνον όποιος το αποδέχεται καταφέρνει να έχει ανάπτυξη και μείωση της ανεργίας.

Αυτές οι ανοησίες ενός εκ των σημαντικότερων παραγόντων της οικονομίας, του εν Ελλάδι εκπρόσωπου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας,  έχουν διπλό ενδιαφέρον. Από θεωρητική άποψη ο κύριος Διοικητής, από κοντά και ο κύριος καθηγητής Αλογοσκούφης, δείχνουν καθαρά ότι για την «οικονομική επιστήμη», υπάρχει μια μόνον αντικειμενικότητα και αλήθεια: το άμεσο συμφέρον του κεφαλαίου, το οποίο ενοχλείται από κάθε απαίτηση των εργαζομένων να ελέγχουν έστω και ελάχιστους όρους της οικονομικής διαδικασίας. Οι «αγορές» πρέπει να καθορίζουν τα πάντα, γιατί αλλιώς θα έχουμε καταστροφές, κανιβαλισμό, πτώση του χρηματιστηρίου, χάος και αναρχία. 
Έτσι λοιπόν από τους πλέον αναγνωρισμένους «επίσημους» οικονομολόγους μέχρι τον πιο αφανή εργάτη του νεοφιλελευθερισμoύ στις εφημερίδες, η συνταγή είναι μια. Το ορθολογικό, σωστό και φυσικό είναι η βούληση της «αγοράς». Το ανορθολογικό, εσφαλμένο και παρά φύσιν είναι να ακούμε τους εργαζόμενους, π.χ. να αφήνουμε τους, εκλεγμένους με τη ψήφο των εργαζομένων, συνδικαλιστές να αποφασίζουν σύμφωνα με την εντολή που έλαβαν, να τους επιτρέπουμε να απειλούν με απεργίες και να απαιτούν την  εφαρμογή του εργατικού δικαίου, να ενδίδουμε σε αυτό που ποικίλοι σχολιαστές αποκαλούν «πίεση του δρόμου». Οι άνθρωποι του δρόμου δεν πρέπει να πιέζουν. Θεός φυλάξοι. Όταν οι  επιχειρηματίες μέσω των εργοδοτικών οργανώσεων πιέσουν  κάποιον Υπουργό Οικονομικών, αυτό είναι άλλο πράγμα, είναι θεμιτή συνέπεια των «επιστημονικών» νόμων της «αγοράς» και των επιταγών του ορθολογισμού που ακάματα αναλύει η «οικονομική επιστήμη». 
Ανήκει στους ιστορικούς της ιδεολογίας η μελέτη του πώς έγινε δυνατό οι πιο χυδαίες ιδεολογίες να επικρατούν ως επιστημονικές αλήθειες ανάμεσα στους οικονομολόγους. Εμάς μας  ενδιαφέρει μόνο η φτήνια του συλλογισμού. Ξεκινώντας από την προϋπόθεση ότι σωστό, παραγωγικό κ.λπ. είναι ό,τι ευνοεί την «αγορά», μπορούμε άνετα να γράψουμε χιλιάδες σελίδες επικρίνοντας κάθε προσπάθεια των υπολοίπων να υπερασπίσουν το εισόδημα, τη σύνταξη την κοινωνική πρόνοια, τελικώς την αξιοπρέπεια, την ίδια τη ζωή τους. Ό,τι αντιβαίνει στη βούληση της «αγοράς» είναι κακό, άσχετα από το τι αποτελέσματα έχει. Και αυτές τις φτηνές προπαγάνδες δημοσιεύει με το κύρος τρανταχτών υπογραφών κάθε «έγκυρος» εκδοτικός οίκος και κάθε «σοβαρή» εφημερίδα. 
Από πρακτική άποψη όμως αυτό δείχνει τη συνέχιση της ταξικής πάλης. Η πολιτική οργάνωση όσων υφίστανται την εκμετάλλευση καταπολεμάται και λοιδορείται. Μέχρι να εξαφανιστεί το τελευταίο συνδικάτο, η τελευταία αντίσταση. Το μόνο που δεν πρέπει να εξαφανιστεί είναι οι πειθήνιοι εργαζόμενοι. Γιατί αλλιώς «ποιος θα πληρώσει»; πετάγεται απ’ τον ύπνο του ανήσυχος  οι κύριος Διοικητής. 

ΑΝΩ ΛΙΟΣΙΑ 17/10/07
ΕΝΟΤΗΤΑ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ ΑΝΩ ΛΙΟΣΙΩΝ, ΖΕΦΥΡΙΟΥ & ΦΥΛΗΣ