Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ 24 ΦΛΕΒΑΡΗ


Και για όσους αμφιβάλλουν ακόμη ας ρίξουν μια ματιά παρακάτω

ΤΑ ΠΛΟΥΤΗ ΤΟΥΣ = Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΜΑΣ

«ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΑΡΠΑΝΕ ΤΟ ΨΩΜΙ ΑΠ’ ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
κηρύχνουν τη λιτότητα.
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα
ζητάν θυσίες.
Οι χορτάτοι μιλάν στους πεινασμένους
για τις μεγάλες εποχές που θα ‘ρθουν.»
Μπέρτολτ Μπρέχτ

“Επιτέλους”! Αυτό αναφώνησε ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δημ. Δασκαλόπουλος, μετά το πρόσφατο διάγγελμα του πρωθυπουργού. Ενθουσιάστηκε από τη σκληρότητα των μέτρων που εξαγγέλθηκαν. Τώρα που μπήκαμε σε επιτήρηση θα πλέει σε πελάγη ευτυχίας. Τον περασμένο Οκτώβριο βρέθηκε σε μια έκθεση στο Λονδίνο κι αγόρασε ένα πίνακα 1,5 εκατ. $. Όσα θα βγάλει ένας εκπαιδευτικός δουλεύοντας 60 χρόνια ή ένας εμποροϋπάλληλος δουλεύοντας 80 χρόνια ! Είναι να μη χαίρεται με τη σκληρή λιτότητα (των εργαζομένων) και με την επιτήρηση;

Στην ελληνική κοινωνία υπάρχει συσσωρευμένος τεράστιος πλούτος κι εμείς πρέπει πάλι να πληρώσουμε για χρέη που ποτέ δεν δημιουργήσαμε. Τα ταμεία είναι άδεια αλλά και οι τσέπες μας επίσης.
Τα τελευταία 12 χρόνια το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε κατά 60%. Αφού το δικό μας – των εργαζομένων – εισόδημα δεν αυξήθηκε καθόλου, ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΟΛΟΣ ΑΥΤΟΣ Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ;
30.000 ελληνικές οικογένειες διαθέτουν στα τμήματα private banking των τραπεζών περίπου 50 δις € ενώ άλλα 40 δις έχουν καταθέσει έλληνες πολίτες στο εξωτερικό. Μάλλον δημόσιοι υπάλληλοι θα ‘ναι…
Μόνο οι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο εταιρείες είχαν κέρδη: 11,8 δις € το 2009, 10 δις το 2008 και 11,3 δις το 2007. Η Εθνική Τράπεζα την τελευταία πενταετία είχε κέρδη 6,3 δις €. Το 2009 η ΔΕΗ πραγματοποίησε κέρδη 1,1 δις ενώ προέβλεπε ο προϋπολογισμός της 531 εκατ. €.
Ελληνικές επιχειρήσεις (υπολογίζονται 4.000) έχουν επενδύσει σχεδόν 20 δις € στο εξωτερικό, από τα οποία τα 16 δις στα Βαλκάνια.
Την τετραετία 2004 – 2008 χαρίστηκαν πάνω από 9 δις € σε περίπου 50.000 επιχειρήσεις ( τα 5,1 δις από τη μείωση του συντελεστή φορολόγησης των κερδών από 35% σε 25% και 3,5 δις από τις δυο ρυθμίσεις περαίωσης ανέλεγκτων χρήσεων.)
Κάθε χρόνο οι καταναλωτές πληρώνουν και οι επιχειρήσεις εισπράττουν αλλά δεν αποδίδουν περί τα 6 με 6,5 δις € από ΦΠΑ.
Η εισφοροδιαφυγή φτάνει τα 8 δις € ετησίως και πάνω από 5.000 επιχειρήσεις οφείλουν 31 δις € στο δημόσιο. Υπάρχουν 10.000 υπεράκτιες (offshore) εταιρείες ελληνικών συμφερόντων που διακινούν γύρω στα 500 δις € και το δημόσιο χάνει ετησίως από φόρους 6 δις.

Οι έλληνες εφοπλιστές αγόρασαν το 2009 -χρονιά κρίσης- 164 μεταχειρισμένα πλοία διαθέτοντας 3,16 δις $. Μικρό ποσό για τους εφοπλιστές. Ο ελληνικός εφοπλισμός ελέγχει σχεδόν το 20% του παγκόσμιου στόλου και το 40,9% της κοινοτικής ναυτιλίας. Αν και αποτελεί παγκόσμια δύναμη στηρίζεται σημαντικά από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Η Εθνική Τράπεζα τους έχει δανείσει 3,5 δις €, η Πειραιώς 2 δις € κι ακολουθούν οι υπόλοιπες. Με τις δικές μας, τις λαϊκές αποταμιεύσεις–καταθέσεις οι τράπεζες χρηματοδοτούν το «θαύμα» της ελληνικής ναυτιλίας.
Κι επειδή είμαστε παραδοσιακά ναυτική χώρα δεν θα μπορούσε να υστερούμε και σε κότερα, θαλαμηγούς κλπ. Οι Θόδωρος και Γιάννα Αγγελοπούλου πούλησαν τη θαλαμηγό τους -που ήταν η καλύτερη στη χώρα- κι αγόρασαν ένα υπερσύγχρονο mega yacht μήκους 85,6 μέτρων κι αξίας 150 εκατομ. $. Ο εφοπλιστής Προκοπίου έχει παραγγείλει θαλαμηγό 106 μέτρων και αξίας πάνω από 100 εκατ.$. Ο Π. Δράγνης έχει κότερο 82 μέτρα. Έχει γραφτεί ότι η θαλαμηγός του Μελισσανίδη κοστίζει 65 εκ., του Κούστα 60 εκ., του Βαφειά το ίδιο κι ακολουθούν άλλοι με ακριβότερα κι άλλοι με φθηνότερα κότερα, όπως Κοπελούζος, Πατέρας, Τσάκος, Αλαφούζος, Δημ. Κωστόπουλος, Ρέστης, Βασιλάκης, Κοντομηνάς, Μαρινόπουλος κλπ.
Ο Σπ. Λάτσης νοικιάζει την 117 μέτρων «Τurama», σε μη έχοντες κότερο επιχειρηματίες, αντί 90.000 € τη μέρα !
Μη νομίσετε ότι υστερούμε και στον αέρα. γιατί 220 ιδιωτικά αεροπλάνα είναι καταγεγραμμένα. Η Μαρ. Λάτση έχει 3 ιδιωτικά τζετ (Boeing 757, Boeing 737 και Gulfstream IV), o Βγενόπουλος 2 (Cesna και Falcon 900), o M. Κυριακού ένα και καλό αξίας 50 εκ., ο Ρέστης ένα των 47 εκ., ο Κόκκαλης, ο Μελισσανίδης, ο Τσακίρης, ο Μαρινάκης, ο Θοδ. κι η Γ. Αγγελοπούλου και πολλοί άλλοι. Τα έξοδα συντήρησης ενός τέτοιου αεροσκάφους φτάνουν το χρόνο 1 με 1,5 εκατ. € !
Ο Λ. Λαυρεντιάδης ξόδεψε το Δεκέμβρη 70 εκ. € κι αγόρασε το 31,3% της Proton Bank αφού πρωτύτερα είχε δώσει 36 εκ. για το 50% του γηπέδου Καραϊσκάκη και άλλα 86 εκ. για να επαναγοράσει τη «Νεοχημική», από την πολυεθνική Carlyle. Έδωσε και κάτι «ψιλά» για ν’ αποκτήσει μερτικό σε κάποια από τα μεγαλύτερα ΜΜΕ της χώρας (13,53% στον Πήγασο, που ελέγχει ΜEGA και Έθνος, 9,62% στην Ελευθεροτυπία, κι ελέγχει Flash 9.61, Espresso, City Press, Αthens News, Σφήνα, Ισοτιμία κλπ). Ο Β. Ρέστης αγόρασε το πιο αναγνωρίσιμο τουριστικό αξιοθέατο του Μαυροβουνίου, το νησάκι του Αγ. Στεφάνου, ξοδεύοντας 30 εκ. € και σχεδιάζει να επενδύσει 50 εκ. χτίζοντας βίλες σε αυτό.
Έρευνα του Hotels.com (καλοκαίρι 2009) έδειξε πως η ακριβότερη σουίτα στον κόσμο νοικιάζεται 50.000$ και είναι στο Grand Resort στο Λαγονήσι!!!
Σύμφωνα με στοιχεία του ΕΟΤ, από το Μάρτη του 2005 ως τον Οκτώβρη του 2009, είχαν υπαχθεί στον αναπτυξιακό νόμο (Ν. 3290/04) 1790 επενδύσεις ξενοδόχων προϋπολογισμού 5,7 δις € και επιδοτήθηκαν με 2,5 δις €. Δηλαδή το 44% ήταν από δικά μας λεφτά. Τζάμπα επενδυτές με τις δικές μας καταθέσεις στις τράπεζες.
Πάνω που πήγαν να μας πείσουν πως «δεν υπάρχει σάλιο» και λίγο μετά την ανακοίνωση της επιτήρησης, πληροφορηθήκαμε ότι αγοράζουμε 6 γαλλικές φρεγάτες κόστους 2,5 δις €, για να υπερασπίζουν τα «εθνικά μας δίκαια» ανοιχτά της Σομαλίας και στον Περσικό κόλπο.

Δεν αναφέρομαι καθόλου στις μίζες και στα σκάνδαλα όπως Siemens, Βατοπέ(αι)δι, δομημένα ομόλογα, διαγραφή προστίμου 5,5 δις € της «Ακρόπολης», γιατί είναι γνωστά. Άλλωστε έχει επιληφθεί κι η ελληνική …«δικαιοσύνη». Ούτε στα 28 δις € που τέθηκαν στη διάθεση των τραπεζών και τώρα τα χρησιμοποιούν για να δανείσουν το κράτος σαν κοινοί τοκογλύφοι.

Μπορεί να ζούμε όλοι στην ίδια χώρα αλλά είμαστε δυο διαφορετικές χώρες, δυο διαφορετικοί και αντίθετοι κόσμοι. Δυο κόσμοι μέσα στην ίδια χώρα.
Από τη μια ο κόσμος μας: ανεργία, απολύσεις, τρομοκρατία κι εξευτελισμοί στους χώρους δουλειάς, ανασφάλιστη εργασία, μερική απασχόληση, προσωρινή απασχόληση, συντάξεις των 400€ , μισθοί των 700 €, σύνταξη στα 67, δάνεια και κάρτες, τα φροντιστήρια των παιδιών, η βενζίνη στα 1,4 €, ο 14ος μισθός που κόβεται, η κατάργηση των συμβάσεων, ο φόβος κι η αγωνία για το αύριο.
Κι απ’ την άλλη ο κόσμος τους: τραπεζίτες, επενδυτές, golden boys, βιομήχανοι κι εφοπλιστές, πολυτελείς επαύλεις, ιδιωτικά τζετ, θαλαμηγοί, χειροποίητες Bentley και θηριώδη Hummer, διαμάντια και τσάντες Luis Vitton και Hermes, η Μύκονος, το Κολωνάκι και η Εκάλη, σαλέ και σούσι μπαρ, χαριτωμένοι μόδιστροι και «καλλιτεχνάδες διανοούμενοι λινάτσες», όπως λένε κι οι Active Member. Ένας κόσμος σπατάλης, χλιδής, σαπίλας και παρακμής.

Τελικά λεφτά υπάρχουν αλλά όχι για μας. Είναι δικά μας αλλά δεν είναι για μας. Εμείς τα «γεννήσαμε» αλλά δε μας ανήκουν. Φταίμε όμως κι εμείς γιατί όπως λέει κι η παροιμία «αν δεν εγονάτιζε η καμήλα δεν τηνε φορτώνανε».
Η επίθεση που δεχόμαστε από ΠΑΣΟΚ – ΝΔ –ΕΕ και κεφαλαιοκράτες (διεθνείς και εθνικούς) δε θα σταματήσει ποτέ από μόνη της. Τώρα πρέπει να αναχαιτίσουμε την επίθεση, τώρα να διεκδικήσουμε αναδιανομή του πλούτου από τη ληστρική Ε.Ε. του κεφαλαίου.
Για να επιστρέψει πάνω από την Ευρώπη το φάντασμα που κάποτε πλανιόταν, όπως έλεγε ο Μαρξ. Για ν’ αρχίσουν πάλι να τρέμουν οι ξεσαλωμένες, σήμερα, κυρίαρχες τάξεις.

Γιάννης Κυριακάκης & για την επεξεργασία ΧΤΚ

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

Νέα δράση για το κτιριακό στους 3 δήμους

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Η Ε.Λ.Μ.Ε Άνω Λιοσίων – Ζεφυρίου – Φυλής,
ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Π.Ε Άνω Λιοσίων – Ζεφυρίου – Φυλής,
οι ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΓΟΝΕΩΝ & ΚΗΔΕΜΟΜΩΝ Π/βάθμιας Εκπ/σης του 1ου , 3ου, 4ου, 7ου Δ.Σ.,
οι ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΓΟΝΕΩΝ & ΚΗΔΕΜΟΜΩΝ Δ/βάθμιας Εκπ/σης του 2ου Λυκείου Α. Λιοσίων, του ΕΠΑΛ Α. Λιοσίων και το 15ΜΕΛΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ του ΕΠΑΛ Α. Λιοσίων
εκτιμώντας ότι τα προβλήματα της σχολικής στέγης στην περιοχή είναι σοβαρά και συνεχώς διογκώνονται, διοργανώνουν εκδήλωση - συζήτηση με θέμα:

«Κτιριακό πρόβλημα – σχολικές υποδομές»

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα «Μελίνα Μερκούρη» του Δήμου Άνω Λιοσίων στις 17 - 2 - 2010 στις 6.00μ.μ. και σας προσκαλούμε να συμμετέχετε.
Στόχος μας η ενημέρωση κατοίκων και φορέων της περιοχής και η ανάπτυξη κοινών δράσεων για την αντιμετώπιση του προβλήματος.

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010

Αυτοί και εμείς ή γιατί απεργώ

Αυτοί προτείνουν την μετατροπή δημοσίων αγαθών όπως η πρόνοια και η ασφάλιση  σε προσαρτήματα των «αγορών». 
Εμείς υπερασπιζόμαστε την πρόνοια και την ασφάλιση ως δημόσια αγαθά, ήτοι την αξιοπρέπεια των γηρατειών μας.

Αυτοί προτείνουν το δωμάτιο, τον καναπέ τον κοινωνικό κατακερματισμό. 
Εμείς βγαίνουμε στους ανοικτούς ορίζοντες των διαδηλώσεων, στο πεζοδρόμιο με τα πανώ σαν αετώματα πάνω απ’ τα κεφάλια μας.

Αυτοί βλέπουν την πραγματική ζωή ως εξαίρεση και τους «δείκτες» ως πραγματική ζωή. 
Εμείς ξέρουμε πως η πραγματική ζωή είναι η καθημερινή αγωνία μια και μας μετατρέπουν σε ανασφαλώς ζώντες.

Αυτοί προτείνουν την διαμεσολάβηση των τηλεοπτικών εικόνων, γι’ αυτό πλαισιώνονται από τα γνωστά συγκροτήματα με τους άνετους και οιστρηλατημένους Γιούρι Γκέλερ της πολιτικής διαμεσολάβησης που εκστασιάζονται με το εκάστοτε στιβαρό «ηγέτη».
Εμείς προτείνουμε την τραχύτητα της σύγκρουσης.

Αυτοί είναι υμνητές της διαμεσολάβησης, της «εκπροσώπησης». 
Εμείς, υμνητές της συμμετοχής, της άμεσης δημοκρατίας, του Σωματείου. Αυτά δεν μας πρόδωσαν ποτέ.

Αυτοί γνωρίζουν μόνον τον χωρίς αναστολές κόσμο του χρήματος, για αυτούς η πολιτική είναι θεραπενίς των αγορών. 
Εμείς εμπνεόμαστε από την αλληλεγγύη ως καταστατική λειτουργία, ως πυρήνα για οτιδήποτε ελπιδοφόρο φέρει το μέλλον. Για μας η πολιτική ενασχόληση είναι ευτοπία, τρόπος ανίχνευσης των αναγκών μας.

Αυτοί μας θέλουν να μένουμε στις ένδοξες διηγήσεις του παρελθόντος, να ελεεινολογούμε τη μοίρα μας και να λέμε πως όλα τελείωσαν οι αγορές έχουν τον πρώτο λόγο.  
Εμείς τις ιερές αγελάδες δεν τις σφάζουμε αλλά δίπλα σε αυτές βάζουμε και μία ακόμη. Μάχη για παραγωγή πρακτικού αποτελέσματος.

Αυτοί μας θέλουν οιστρηλατημένους μοναχικούς, εξαρτώμενους μόνον από την «προσωπική μας ευθύνη».
Εμείς όμως είμαστε τολμητίες και φωνάζουμε: Δεν είναι ο αόριστος η μοίρα μας.

Δίπλα στις ιερές αγελάδες, ήτοι κινήματα, ενότητα, πρακτική δημοκρατία βάζουμε μία ακόμη: Απεργία, επιδίωξη αποτελέσματος με όπλο την αλληλεγγύη.

Η ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ 

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ 

Η ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

Απολογισμός του απερχόμενου Δ.Σ

Απολογισμός του απερχόμενου Δ.Σ της ΕΛΜΕ για το συνδικαλιστικό έτος από τον Δεκέμβριο του 2008 έως τον Δεκέμβριο (03/12/2009).

Ο πρώτος σταθμός ήταν η εκδήλωση συμπαράστασης στους χειμαζόμενους Παλαιστινίους της λωρίδας της Γάζας.

Η ΓΑΖΑ
Θεωρούμε πως διαβάσαμε σωστά την συγκυρία. Είδαμε όχι μόνον την στιγμή της επέμβασης του Ισραήλ με όσα φρικτά ακολούθησαν αλλά και τη συνέχεια: «Πως έρχονται χρόνια δίσεκτα μέσα στη Γάζα». Για τον λόγο αυτό δεν μείναμε μόνο στην πολύ επιτυχημένη εκδήλωση συμπαράστασης που διοργανώσαμε μαζί με τους δασκάλους της περιοχής μας, αλλά συμμετέχουμε στην πρωτοβουλία για την δημιουργία ενός σχολείου στην Γάζα καθώς και σε άλλες πρωτοβουλίες στήριξης των κατοίκων της πολύπαθης αυτής περιοχής. Οι λεπτομέρειες του θέματος θα αναλυθούν στην Γ.Σ.
Είχαμε ήδη βγει από έναν «θερμό» Δεκέμβρη, είμαστε στον απόηχο των «Δεκεμβριανών των νέων» το βάθος των οποίων διαγνώσαμε και παρεμβήκαμε εν «θερμώ», όταν ενεοί γίναμε μάρτυρες της επίθεσης κατά της Κ. Κούνεβα. 

Η Κ ΚΟΥΝΕΒΑ
Τα γεγονότα είναι γνωστά, όμως αυτή η επίθεση είναι προϊόν, έστω και δια της τεθλασμένης, των κρατικών πολιτικών σχετικά με την εργασία. Κρατικών πολιτικών που αγκαλιάζουν όλο το πολιτικό φάσμα των θιασωτών της αγοράς, ως τελικά του μόνου αξιολογητή των ασκούμενων πολιτικών.
Οι πολιτικές συμπίεσης έως στραγγαλισμού του κόσμου της μισθωτής εργασίας, με «θεσμούς» όπως οι ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι είναι υπεύθυνες για τέτοιες δολοφονικές πράξεις κατά συνδικαλιστών, όπως η Κ. Κούνεβα.
Υπό αυτό το πρίσμα η ΕΛΜΕ μας στάθηκε στο πλευρό της συγκεκριμένης οικονομικής μετανάστριας και συμμετείχε στις εκδηλώσεις και διαδηλώσεις υπέρ της. Εννοείται πως συμμετείχαμε ως ΕΛΜΕ και στην οικονομική ενίσχυση της. Αποτελέσαμε μέρος ενός κινήματος αλληλεγγύης το οποίο δεν μπορούσαν να αναμένουν οι υπερεκτημημένοι τεχνικοί της εξουσίας και οι δημοσιοσχεσίτες «δημοσιογράφοι», τα Mont Blanc της εξουσίας.
Δεν κατανοούν πως διάβολο γίνεται και ενίοτε ο κόσμος της εργασίας βάζει αυτός τη σφραγίδα του, δημιουργώντας ο ίδιος τα επίδικα. Αν βέβαια υπάρχει αλληλεγγύη. Μέρος αυτής της αλληλεγγύης υπήρξαμε κι εμείς.
Αυτή την αλληλεγγύη δείξαμε όταν απολύθηκε ωρομίσθια συνάδελφος, παρεμβήκαμε και τελικά παρέμεινε στη θέση της.
Αυτή την αλληλεγγύη δείξαμε όταν απολύθηκε καθαρίστρια σε σχολείο της περιοχής, επί επτά μήνες απλήρωτη, και μαζί με τους μαθητές και τον σύλλογο (κυρίως),αφ ενός
αναστείλαμε την απόλυση, αφ ετέρου εξασφαλίσαμε δέσμευση για άμεση εξόφληση της.
Γιατί με βάση τέτοια γεγονότα κρίνονται τα σωματεία και όχι με βάση το ποιος διαθέτει τις επαρκέστερες αναλύσεις για τον ιμπεριαλισμό ή την παγκοσμιοποίηση. Διότι πολιτικό είναι ό,τι η συγκυρία αναδεικνύει ως επίκαιρο.

ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΕΣ…
Η παρέμβαση εκ μέρους των κρατικών πολιτικών στο ασφαλιστικό έχει χαρακτηριστεί, δίκαια, η μητέρα όλων των μαχών. Δίκαια, διότι επί τάπητος τίθεται η αξιοπρέπεια των γηρατειών μας. Η γραμμή της ΕΛΜΕ μας είναι απλή όχι όμως εντελώς προφανής για όλους τους εμπλεκόμενους στον συνδικαλισμό Τα ταμεία αποτελούν φορείς κοινωνικής ασφάλισης και όχι θεσμικούς επενδυτές. Διεκδικούμε το αυτονόητο: Αξιοπρέπεια στα γερατειά μας και ασφάλιση στα παιδιά μας.
Οι παρεμβάσεις μας ήταν πολλές. Έχουμε πλέον και μετά από πολύ δουλειά στο παρελθόν, αναδειχθεί ως μία ελμε με μεγάλη αντίληψη για το θέμα. Μας καλούν άλλες ελμε και σύλλογοι δασκάλων και αναλύουμε την κατάσταση στα ταμεία και τις συντάξεις. Τη χρονιά που πέρασε συμμετείχαμε σε τρεις τέτοιες εκδηλώσεις ως κύριοι ομιλητές. Το υλικό μας δημοσιεύεται σε εφημερίδες συνταξιούχων και αποτελεί υλικό της ομοσπονδίας.
Στην περιοχή μας πραγματοποιήθηκαν δύο εκδηλώσεις για το θέμα: Στις 03/02/09 και 11/03/09. Στόχος, η στήριξη των κινητοποιήσεων. Στην απεργία της ΑΔΕΔΥ την 2α/4/09 είχαμε ποσοστό συμμετοχής 56%, μεγάλο για απεργία της ΑΔΕΔΥ, αλλά και από τα μεγαλύτερα σε επίπεδο ΟΛΜΕ.
Και στο παρελθόν είχαμε αναδείξει το θέμα του ΤΠΔΥ. Τώρα όμως προχωρήσανε πιο έμπρακτα. Έτσι τον Απρίλιο συγκεντρώσαμε υπογραφές από τους συναδέλφους των οικείων σχολείων με απεύθυνση, μέσω της ΟΛΜΕ, προς την διοίκηση του ταμείου από την οποία απαιτούσαμε:
- Καμία αύξηση των εισφορών.
- Όχι στον δανεισμό από το τραπεζικό σύστημα, κάτι που υποθηκεύει τις μελλοντικές μας εισφορές
- Πίεση προς την κυβέρνηση ώστε να ομαλοποιηθεί η καταβολή του εφάπαξ, μέσω της ενίσχυσης του ταμείου από τον προϋπολογισμό.
Πως το ταμείο αντιμετώπισε τα θέματα αυτά θα αναλυθεί στην Γ.Σ, διότι αποτελεί μια πολύ διδακτική ιστορία.
Η κομβική θέση του ασφαλιστικού στην εξέλιξη των αντιφάσεων το καθιστά προνομιακό πεδίο παρέμβασης για όποια πολιτική επιδιώκει τη μετατόπιση των συσχετισμών υπέρ της εργασίας και εις βάρος του κεφαλαίου.
Και αυτό το γνωρίζουν οι κρατούντες και ανατριχιάζουν όταν θυμούνται την εποχή Γιαννίτση, τότε που η υπόθεση εξελίχθηκε σε αναμέτρηση, παρά την εμφανή τους πεποίθηση ότι επρόκειτο για περίπατο λόγω της γενικευμένης κοινωνικής αφασίας.
Στον προηγούμενο απολογισμό γράφαμε: «…και αν από τη μεταρρυθμιστική μανία για το ασφαλιστικό ο δημόσιος τομέας έμεινε έξω προς το παρόν, οφείλεται βάσιμα στις μέχρι τώρα κινητοποιήσεις.»
Επανέρχονται όμως «ντυμένοι φίλοι» όπως «αμέτρητες φορές» ως τώρα, και απαιτούν «επώδυνες τομές». Μάλιστα όσο πιο επώδυνες είναι οι τομές , τόσο στάζει μέλι το στόμα τους, με τα ματιά στραμένα στα sreadς των ομολόγων. Με ποιο επίδικο; Την κοινωνική ασφάλιση, δηλαδή την σημαντικότερη κατάκτηση του 20ου αιώνα.

ΠΥΣΔΕ και ΠΑΛΙ…
Υπάρχει από πλευράς μας μια εμμονή στη νομιμότητα. Όχι γιατί είμαστε θεσμολάγνοι, αλλά διότι ό,τι περιέχεται στα Π.Δ. για τη λειτουργία των ΠΥΣΔΕ, αποτελεί συμπύκνωση πολλών προσπαθειών, για πολλά χρόνια του εκπαιδευτικού κινήματος.
Στην περιοχή έχει με μεγάλη προσπάθεια εμπεδωθεί μια θετική εικόνα.
Το να βγαίνουν τα κενά με απόφαση του ΠΥΣΔΕ, το να γίνονται οι τοποθετήσεις μετά από αίτηση των ενδιαφερομένων υπό διάθεση συναδέλφων και να προκύπτουν από πράξεις του ΠΥΣΔΕ, το να προηγούνται οι υπεράριθμοι σε όλες τις φάσεις τοποθετήσεων, το να υφίσταται μια σειρά στα λειτουργικά κενά του Σεπτεμβρίου μέσω της έννοιας του λειτουργικά υπεραρίθμου την οποία εμείς διατυπώσαμε, αλλά κυρίως η εμπέδωση της δυνατότητας μας να παρεμβαίνουμε με την φυσική μας παρουσία στις συνεδριάσεις του ΠΥΣΔΕ και να στηρίζουμε τον ένα, ενδεχομένως και μοναδικό κάθε φορά συνάδελφο, αποτελούν κατακτήσεις της ΕΛΜΕ μας και καθόλου προφάνειες. Όποιος αμφιβάλλει ας ρωτήσει αλλού.
Αυτό που κυρίως στηρίζουμε είναι η τήρηση της περιοχής μετάθεσης, καθώς και το ζήτημα της πρόσληψης αναπληρωτών αντί ωρομισθίων, κάτι που δημιουργεί ενίοτε και εκνευρισμό στη διοίκηση.
Οι περιπτώσεις των συναδέλφων οι οποίοι σε θέματα ΠΥΣΔΕ είχαν την στήριξη του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ είναι τόσες πολλές που καθίσταται κουραστικό να αναφερθούν ξεχωριστά. Στήριξη σε θέματα μετακινήσεων, συμπλήρωσης ωραρίου, ανάθεσης μαθημάτων, μειωμένου ωραρίου κ.λ.π. καθώς και για θέματα ενημέρωσης το Δ.Σ ήταν δίπλα στον καθένα ο οποίος απευθύνθηκε σε μας. Η επιτυχημένη συνέλευση της αρχής της χρονιάς είχε και τέτοιον χαρακτήρα.
Η σχεδόν εμμονοληπτική προσήλωση μας στην αύξηση των οργανικών θέσεων μέσω των μικρών τμημάτων και των επί θητεία κενών έφερε ουκ ολίγα αποτελέσματα.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥΣ 
Όπως γνωρίζετε η παρέμβαση μας στο θέμα της δικαστικής διεκδίκησης των 176€ ήταν άμεση.
Το Δ.Σ. πήγε στην Ελευσίνα, συγκέντρωσε τις αιτήσεις μη παραγραφής, τις ταξινόμησε ανά σχολείο, τις πρωτοκόλλησε και μετά αφού συγκέντρωσε τις ατομικές αγωγές, τις κατέθεσε στους δικηγόρους πηγαίνοντας σε αυτούς πολλές φορές, ώστε να συμπεριλάβει και συναδέλφους που είχαν αμελήσει ή ξεχάσει να κάνουν αίτηση ή έκαναν λάθη στις αιτήσεις.
Μάλιστα και συνάδελφοι από άλλες ΕΛΜΕ εκτιμώντας την προσπάθειά μας έκαναν τις αιτήσεις τους με μας, διότι είχαν αφεθεί στην ατομική διεκδίκηση.
Στην προσπάθεια μας αυτή είχαμε μεγάλη βοήθεια από δύο συναδέλφους του 2ου Γυμνασίου και του 3ου Γυμνασίου οι οποίοι και γνώριζαν καλά το θέμα.
Η ΕΛΜΕ βρήκε την προσφορότερη οικονομικά λύση για τις αγωγές.
Βέβαια, η διεκδίκηση στο πεζοδρόμιο, η σύγκρουση, η πολεμική στα «οικονομικά της προσφοράς» είναι αυτά που οδηγούν σε οικονομική αναβάθμιση των μισθωτών, όμως καμία πτυχή έστω και δευτερεύουσα, όπως οι ιστορίες με δικηγόρους που προαναφέραμε, δεν πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους. Αρκεί να μην χάνουμε την ουσία.

Η ΟΡΙΖΟΝΤΙΑ ΔΙΑΣΥΝΔΕΣΗ
Το έχουμε διατυπώσει πολλές φορές. Δεν μπορεί να μην βλέπεις τους άλλους, τα άλλα σωματεία και να περιμένεις τον καπνό από το ιερατείο (ΟΛΜΕ) για να κινηθείς.
Η ΕΛΜΕ σταθερά αναζητά τους άλλους εργαζομένους όπως εκφράζονται από τις δικές τους συλλογικότητες. Είναι μια πολιτική με απτά και σημαντικά αποτελέσματα.
Ως Δ.Σ συμμετείχαμε σε πολλές κοινές συναντήσεις με άλλες ΕΛΜΕ και σωματεία είτε για την Κ. Κούνεβα, είτε για το ασφαλιστικό, είτε για την Γάζα, είτε σε συναντήσεις ως κλάδου περί του «δέοντος γενέσθαι.»
Η τελευταία μας ευπρόσωπη παρουσία ως κλάδου στο Υπουργείο για το εργασιακό των αδιορίστων ήταν προϊόν τέτοιων κινήσεων. Αναφερόμαστε επίσης και στην κοινή προσπάθεια των 20 σωματείων με υπογραφές συναδέλφων για απεργιακή κινητοποίηση στις 17 Δεκεμβρίου.
Σημαντικό είναι επίσης και το να δημιουργηθούν ομάδες εργασίας εντός της ΕΛΜΕ κατά θέμα (πχ εκπαιδευτικό, εργασιακό, ασφαλιστικό, «αποκέντρωση»…) ώστε να στηρίζεται το Δ.Σ.
Αποτελεί ελπίδα η οριζόντια διασύνδεση, πιέζει τις ηγεσίες και εμπεδώνει την αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων.

ΚΤΗΡΙΑ
Το θέμα αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα μας. Όχι γιατί δεν προσπαθούμε. Πάμε στον Αντιδήμαρχο και ξανάπαμε, δημοσιεύουμε στον τύπο, πιέζουμε, πάμε στους Βουλευτές, παρακολουθούμε, αλλά δεν έχουμε βρει έναν κοινό βηματισμό με τους γονείς, τους μαθητές, τους πολίτες της περιοχής.
Τελευταία κάναμε κοινή συνάντηση ως Δ.Σ. με το συμβούλιο των Δασκάλων της περιοχής και καταλήξαμε σε κάποιες κοινές αποφάσεις: Συνάντηση με φορείς, γράμμα προς τους γονείς, συνεντεύξεις τύπου, δημιουργία αφίσας, πράγματα που οσονούπω θα δούμε. Αυτά σε πρώτη φάση τουλάχιστον.
Αναδείξαμε ικανοποιητικά στον τοπικό τύπο την απίστευτη ιστορία του Γυμνασίου Φυλής και του ιδρυθέντος αλλά μη λειτουργούντος Λυκείου, κάτι που δημιούργησε πίεση στο Δήμο.
Στα παρακάτω εμφανίζεται η αντικειμενική κατάσταση και οι προτεραιότητες που θέτουμε και επιδιώξαμε όλο το προηγούμενο διάστημα.
ΑΝΩ ΛΙΟΣΙΑ
Τα γυμνάσια των Άνω Λιοσίων.
Το 1ο Γυμνάσιο ως κτίριο είναι σε καλή κατάσταση, έχει όμως δεχθεί μεγάλο αριθμό μαθητών με αποτέλεσμα από τα 16 του τμήματα, τα 13 να είναι υπερπλήρη. ( Τα 3 μη πλήρη είναι τα τμήματα αθλητικής διευκόλυνσης).
Η άμεση συνεπώς λειτουργία του 4ου Γυμνασίου Άνω Λιοσίων, στη Ζωφριά, είναι απόλυτη ανάγκη. Το κτίριο είναι στην ουσία έτοιμο, όμως δεν παραδίδεται διότι ο Ο.Σ.Κ. (Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων) δεν έχει εκταμιεύσει τα χρήματα, μια και η σύμβαση λήγει τον Ιανουάριο του 2010, ώστε να παραδοθεί από τον κατασκευαστή.
Άρα προκύπτει ως αδήριτη ανάγκη η εκταμίευση των χρημάτων από τον ΟΣΚ και η άμεση λειτουργία του 4ου Γυμνασίου Άνω Λιοσίων.
Το 2ο Γυμνάσιο Άνω Λιοσίων μετά από περιπέτειες ετών, πάνω από 12 ετών, και μετά από μεγάλη προσπάθεια της Διευθύντριας και του συλλόγου, απόκτησε προ διετίας το δικό του κτίριο. Το κτίριο όμως αυτό έχει αφενός τεχνικά προβλήματα και αφετέρου μεγάλο αριθμό μαθητών, με αποτέλεσμα υπερπλήρη τμήματα.
Το τρίτο Γυμνάσιο Άνω Λιοσίων στην περιοχή του Αγίου Γιάννη, λειτουργεί σε άρτιο κτίριο και από πλευράς αριθμού μαθητών δεν παρουσιάζει το «αδιαχώρητο» των άλλων δύο Γυμνασίων των Άνω Λιοσίων. Όμως υπάρχει η ανάγκη για άμεση αναβάθμιση του περιβάλοντος χώρου και για φύλαξη σε 24ωρη βάση, ή τουλάχιστον μετά τη λήξη του ωραρίου. Τελειώνοντας την παράγραφο «Γυμνάσια Άνω Λιοσίων» διατυπώνουμε τα βασικά άμεσα αιτήματα.
- Άμεση παράδοση του 4ου Γυμνασίου Άνω Λιοσίων.
- 24ωρη φύλαξη και των τεσσάρων Γυμνασίων.
- Αποσυμφόρηση των τμημάτων του 2ου Γυμνασίου.
- Αναμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου του 3ου Γυμνασίου.
Τα Λύκεια των Άνω Λιοσίων.
Στα Άνω Λιόσια από τα τρία Γενικά Λύκεια ( ΓΕ.Λ.) μόνον το 1ο ΓΕΛ μπορεί να θεωρηθεί κτιριακά άρτιο. Το 2ο και το 3ο ΓΕ.Λ απέχουν πολύ από το να θεωρούνται εκπαιδευτήρια, από κτιριακής πλευράς. Λειτουργούν σε μισθωμένα κτίρια χωρίς καμία υποδομή. Παρά τις παρεμβάσεις βελτίωσης των υποδομών η κτιριακή τους κατάσταση είναι τραγική. Ας το πούμε ευθαρσώς Το 2ο ΓΕΛ και το 3ο ΓΕΛ, ως κτίρια, απέχουν έτη φωτός από το να είναι σύγχρονα εκπαιδευτήρια.
Από το 1992 έχει δημοπρατηθεί ο χώρος παραπλεύρως του κλειστού της Δροσούπολης ώστε να μεταφερθεί στον χώρο αυτό το 2ο ΓΕ.Λ, όπως αναφέρεται στην σχετική σύμβαση. Η κατασκευή του σχολείου έχει ξεκινήσει και οι διαβεβαιώσεις του Δήμου είναι ότι τον Σεπτέμβριο το 2ο ΓΕ.Λ θα μεταφερθεί στο νέο αυτό κτίριο.
Τα άμεσα αιτήματα όπως διαμορφώνονται σχετικά με τα Γενικά Λύκεια είναι.
- Τήρηση του χρονοδιαγράμματος ώστε το 2ο ΓΕ.Λ τον Σεπτέμβριο να είναι στο νέο του κτίριο.
- Άμεση, σήμερα πρέπει να ξεκινήσει, δημοπράτηση χώρου κατασκευής νέου κτιρίου, το οποίο να στεγάσει το 3ο Λύκειο.
- Η ΕΛΜΕ δεν είναι αντίθετη στην πρόταση του Δήμου να χτιστεί το 3ο Λύκειο στον χώρο που τώρα στεγάζεται το 2ο ΓΕΛ, αρκεί να τηρηθούν οι παρακάτω προϋποθέσεις.
Α) Αναμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου, όπως έχει σχεδιαστεί από τις τεχνικές υπηρεσίες.
Β) Φύλαξη του κτιρίου σε ημερήσια βάση.
Η τεχνική εκπαίδευση στα Άνω Λιόσια.
Το ΕΠΑ.Λ (Επαγγελματικό Λύκειο) Άνω Λιοσίων, από πλευράς κτιριακής υποδομής είναι το χειρότερο από όλα. Η περιγραφή του «κτιρίου» αγγίζει τα όρια του κωμικού.
Θα το φωνάζουμε με όλη μας τη δύναμη: Τα παιδιά των Λιοσίων δεν αξίζουν τέτοια μεταχείριση.
Η ΕΠΑ.Σ. ( Επαγγελματική Σχολή) Άνω Λιοσίων στεγάζεται και αυτή σε μισθωμένο χώρο τον οποίο ο ιδιοκτήτης απαιτεί να του παραδοθεί. Το κτίριο αποτελείται από αίθουσες βαρέος τύπου, άρα είναι αποτέλεσμα πρόχειρων λύσεων. Η ΕΠΑΣ Άνω Λιοσίων και το ΣΕΚ συμπληρώνουν την κακή εικόνα των κτιρίων της Τεχνικής εκπαίδευσης.
Το ΣΕΚ (Σχολικό Εργαστηριακό κέντρο) βρίσκεται στην ίδια κακή κτιριακά κατάσταση όπως και το ΕΠΑΛ. Μεγάλος αριθμός αιθουσών του είναι ΠΡΟΚΑΤ, ούτε καν δηλαδή βαρέος τύπου, καίτοι στεγάζει πανάκριβα μηχανήματα και υλικά.
Προκύπτει συνεπώς άμεσα η ανάγκη:
- Να ολοκληρωθεί μέχρι το Μάιο το κτίριο της Τεχνικής Εκπαίδευσης (πίσω από τον Άγιο Δημήτριο) το οποίο θα στεγάσει ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ,.
- Επειδή η μετακίνηση του ΣΕΚ δεν προβλέπεται να γίνει στην υπό κατασκευή πτέρυγα της Τεχνικής Εκπαίδευσης πρέπει τουλάχιστον στο ΣΕΚ να μπούν αίθουσες βαρέως τύπου.
- Να ξεκινήσει το δεύτερο μέρος του έργου ώστε ταχύτατα να στεγαστεί το ΣΕ.Κ.
ΦΥΛΗ
Στο Δήμο Φυλής λειτουργεί σε καινούργιο κτίριο Γυμνάσιο με Λυκειακές τάξεις το οποίο όμως δεν δύναται να ανταποκριθεί στις ανάγκες. Έτσι έχουν δεσμευτεί ως αίθουσες, όλοι οι υπάρχοντες χώροι! και υπάρχει απόφαση από τον Δήμο και την διοίκηση να μπουν στην αυλή και κάποιες αίθουσες ΠΡΟΚΑΤ.
Το κτίριο του παλαιού σχολείου, αρτιότατο ώστε να στεγάσει το Λύκειο Φυλής, το οποίο και έχει ιδρυθεί, έχει παραχωρηθεί προσωρινά(;) στο δήμο, με απόφαση του Νομάρχη Δυτικής Αττικής προ πενταετίας. Το κτίριο αυτό, καίτοι σχολείο, κατασκευάστηκε από τον ΟΣΚ, στεγάζει δημοτικές υπηρεσίες, μέχρι να επιδιορθωθούν στο παλαιό Δημαρχείο οι ζημιές που προκάλεσε ο σεισμός του 1999.
Η ΕΛΜΕ θέτει ένα προφανές αίτημα:
Τον Σεπτέμβριο να παραδώσει ο Δήμος Φυλής το κτίριο του παλιού σχολείου, ώστε να λειτουργήσει το Λύκειο Φυλής σε δικό του αυτόνομο κτίριο.
ΖΕΦΥΡΙ
Στο Δήμο Ζεφυρίου λειτουργούν 2 Γυμνάσια και ένα ΓΕ.Λ. Τα κτίρια είναι άρτια, τα πλέον άρτια των τριών Δήμων. Ο Δήμος επιδιώκει την κατασκευή και 3ου Γυμνασίου στο Ζεφύρι. Οι αποφάσεις των συλλόγων των καθηγητών των δύο Γυμνασίων μας βρίσκει σύμφωνους. Αυτό που σήμερα προέχει στο Ζεφύρι είναι η περαιτέρω στήριξη των δύο υπαρχόντων Γυμνασίων. Ο αριθμός των αποφοίτων από τα δημοτικά, περίπου 130, σύμφωνα με ακριβείς υπολογισμούς του Διευθυντή του 1ου Γυμνασίου Ζεφυρίου, μπορεί κάλλιστα να εξυπηρετηθεί από τα δύο υπάρχοντα γυμνάσια.

Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΟΜΠΡΕΛΑΣ
Μια ομπρέλα είναι συνάδελφοι το σωματείο, μια ομπρέλα που πρέπει να την κρατάμε όμως όλοι, ώστε να προφυλάξουμε εκείνον (εκείνους), πάνω από το κεφάλι του οποίου (των οποίων) βρέχει. Δεν αποσκοπεί προφανώς η ομπρέλα αυτή, όπως και καμία ομπρέλα εξ αλλού, στο σταμάτημα της βροχής, αποσκοπεί όμως στην προφύλαξη από αυτήν. Και αυτό δεν είναι λίγο.
Η ανάπτυξη και ενδυνάμωση της αλληλεγγύης αποτελεί τον πυρήνα για οτιδήποτε θετικό μπορεί να δημιουργηθεί στο μέλλον. Πόσο μάλλον τώρα που η βροχή δυνάμωσε.

ΑΝΩ ΛΙΟΣΙΑ 3/12/09

ΤΟ ΑΠΕΡΧΟΜΕΝΟ Δ.Σ. ΤΗΣ ΕΛΜΕ (Κατά πλειοψηφία)

Απεργιακή κινητοποίηση στις 10/2


ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΙΣ 10 ΦΛΕΒΑΡΗ

Εδώ και αρκετό καιρό παρακολουθούμε μια οργανωμένη εκστρατεία ψεύδους με την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ να συμπορεύονται στην παρουσίαση, αιτιολόγηση και επίλυση της κρίσης στην οποία βρίσκεται η χώρα. Κι αν την κρίση δημιούργησαν οι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί, οι Τράπεζες και η κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος, ως μοναδικός τρόπος επίλυσής της παρουσιάζεται η περικοπή των μισθών των εργαζομένων, η ένταση της φορολογίας, οι απολύσεις! Στο σύνολό τους οι δημόσιοι υπάλληλοι παρουσιάζονται ως ρετιρέ καλοπληρωμένων τεμπέληδων και με αυτόν τον τρόπο γίνεται προσπάθεια να “αλληλοφαγωθούμε” οι εργαζόμενοι μεταξύ μας. Η μόνιμη σταθερή εργασία, ο σταθερός μισθός, το συγκεκριμένο ωράριο και η ασφάλιση θεωρούνται προνόμια και όχι δικαιώματα που θα έπρεπε να έχει ο κάθε εργαζόμενος, όπου κι αν εργάζεται. Η πολιτική των περικοπών σαφώς και δεν αφήνει απέξω το σύνολο των εκπαιδευτικών, μόνιμων, ωρομίσθιων, αναπληρωτών. Και επειδή προφανώς και το κομμάτι της ελαστικής εργασίας είναι ο πιο αδύναμος κρίκος οι μέρες που έρχονται φαντάζουν μαύρες:
-             Μείωση των μόνιμων διορισμών, περικοπές των προσλήψεων των αναπληρωτών, εκτίναξη της ωρομισθίας: Οι περισσότεροι από τους φετινούς αναπληρωτές την επόμενη χρονιά θα εργαζόμαστε ως ωρομίσθιοι, γεγονός που σημαίνει δραματική αύξηση της κακοπληρωμένης, ανασφάλιστης, επισφαλούς εργασίας. Μεγάλο μέρος των ήδη εργαζόμενων ωρομισθίων κινδυνεύουμε να μην προσληφθούμε καν με τη νέα χρονιά
-             Ονομαστική μείωση μισθών: η μείωση των επιδομάτων αφορά το σύνολο των εκπαιδευτικών στο δημόσιο σχολείο και κυμαίνεται από 55 ευρώ και άνω το μήνα, δηλαδή  660+ ευρώ το χρόνο. Σε συνδυασμό με τη μείωση του αφορολόγητου στα 6.000 ευρώ (*άνευ αποδείξεων) και την αύξηση των κρατήσεων αντιλαμβανόμαστε ότι οδηγούμαστε σε μεγαλύτερες περικοπές.
-             Σχέδιο Καλλικράτης: το υποτιθέμενο «συμμάζεμα» θα έχει ως αποτέλεσμα το κλείσιμο σχολείων της υπαίθρου, τη σύμπτυξη τμημάτων με βάση τους 30 μαθητές ανά τάξη, τις συγχωνεύσεις σχολείων. Οι δε προσλήψεις θα γίνονται από τη δημοτική αρχή με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, διαφορετικό και διαπραγματεύσιμο μισθολόγιο σε σχολεία, με αναλυτικά προγράμματα βάσει της περιοχής που εδρεύει η σχολική μονάδα, άρα οδηγούμαστε στην κατάργηση της οργανικής θέσης και στην άρση της μονιμότητας
-             Νομοσχέδιο Υπουργείου Παιδείας: σύμφωνα με τις μέχρι τώρα εξαγγελίες η κατάργηση των πινάκων προϋπηρεσίας και η προσμέτρηση αυτής μετά από επιτυχία στο ΑΣΕΠ σε συνδυασμό με την καταγεγραμμένη στο ΠΣΑ μείωση των μόνιμων διορισμών θα έχει ως αποτέλεσμα τη διεύρυνση του αριθμού και της παραμονής μας στην ελαστική εργασία (ωρομισθία-αναπλήρωση), ενώ δια στόματος της Υπουργού Παιδείας μάθαμε ότι είμαστε πολλοί και ο διαγωνισμός είναι η «κρισάρα» που μας χρειάζεται. Το δε σχέδιο για τα 2 χρόνια δοκιμασίας αποδεικνύει ότι ακόμα και ο διορισμός δε σημαίνει μόνιμη εργασία

ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΜΕ, ΘΑ ΠΕΙΝΑΣΟΥΜΕ!

Είμαστε οι ωρομίσθιοι καθηγητές που εδώ και πολλά χρόνια δουλεύουμε απλήρωτοι, ανασφάλιστοι, που ποτέ δεν ξέρουμε πότε θα προσληφθούμε και μέχρι πότε θα δουλεύουμε. Υπάρχουν ακόμα δεδουλευμένα απλήρωτα της προηγούμενης χρονιάς, οι περισσότεροι δεν δικαιούμαστε ταμείο ανεργίας, ενώ η νέα μόδα του Υπουργείου είναι οι απροειδοποίητες και χωρίς καμιά προηγούμενη ενημέρωση του βραχυπρόθεσμου χρόνου σύμβασης απολύσεις.
Είμαστε οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί που χρόνια τώρα, αφού περάσαμε από τις συμπληγάδες της ωρομισθίας και των συνεχών εξετάσεων του ΑΣΕΠ, «οργώνουμε» την Ελλάδα με συμβάσεις που λήγουν κάθε καλοκαίρι και ποτέ δεν ξέρουμε αν, πότε και πού θα επαναπροσληφθούμε.

ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ!
ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ για να πάρει η κυβέρνηση το μήνυμα ότι δεν θα ανεχτούμε καμιά περικοπή στα δικαιώματά μας, καμιά περικοπή στη ζωή μας.
Συντονίζουμε το βήμα μας με τους μόνιμους συναδέλφους

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΑΔΙΟΡΙΣΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ
 Τηλ. επικοινωνίας: 6994027752, adioristia@freemail.gr

Οι καρχαρίες με τα χρυσά λέπια

Ένα απλό ερώτημα κρίσεως: Είναι δυνατόν να ανατίθεται η ευθύνη για το ξεπέρασμα της κρίσης σε εκείνες ακριβώς τις δυνάμεις οι οποίες ευθύνονται για αυτήν;

Ένας συνάδελφος το είπε με σαφήνεια. Όποιος θέλει να μιλήσει σήμερα για την συγκυρία πρέπει απαραιτήτως να μιλήσει για την κρίση. Την δική μας κρίση όμως, όχι την δημοσιονομική, διότι αυτή είναι απότοκος και δεν είναι τόσο βαθιά όσο την παρουσιάζουν οι διαχειριστές της κοινοτυπίας. Απλά θυμίζουμε στa Mont Blanc των μήντια ότι ο σημαντικός δείκτης  δεν είναι ο δανεισμός αλλά ο δανεισμός ως ποσοστό του ΑΕΠ και αυτός είναι σήμερα 5%, όταν την περίοδο 85 έως 95 ήταν 12%. Αφορά δε όλες τις χώρες της εσπερίας καθώς και το σύνολο των χωρών του ΟΟΣΑ.
Όσο για το δημοσιονομικό έλλειμμα ρίξτε μια ματιά στον παρακάτω πίνακα που αφορά την περίοδο 2007 έως 2009. (Πηγή το World Economic Outlook. October 2009)
ΧΩΡΑ
ΥΨΟΣ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΟΣ ΩΣ ΠΟΣΟΣΤΟ ΤΟΥ ΑΕΠ
ΗΠΑ
ΑΠΟ –2,8% ΣΕ –12,5%
ΕΥΡΩΖΩΝΗ
ΑΠΟ –0,6% ΣΕ –6,2%
ΙΑΠΩΝΙΑ
ΑΠΟ –2,5% ΣΕ –10,5%
ΗΝΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ
ΑΠΟ –2,6% ΣΕ –11,6%

Αποσιωπάται επίσης από τα Delivery boys των κρατούντων, δημοσιογράφοι και ευκλεώς στοιχημένοι «συνδικαλιστές», ότι η οικονομική δυσπραγία των δημοσίων ταμείων, καταρχήν είναι αποτέλεσμα της φορολογικής πολιτικής των τελευταίων δεκαετιών: Μειώσεις φόρων από τις οποίες κερδίζουν κυρίως οι ιδιοκτήτες μεγάλων περιουσιών, οι υψηλόμισθοι και οι ανώνυμες εταιρείες.    

ΟΙ ΜΠΑΜΠΟΥΣΚΕΣ
Για την άλλη κρίση πρέπει να μιλήσουμε. Αυτή που μας αφορά. Και αυτή συνίσταται στην κοινωνική υποβάθμιση, στην επιδείνωση των κοινωνικών συσχετισμών, στην υψηλή ανεργία, στην απώλεια δημοσίων αγαθών, στην συνεχή μείωση του μεριδίου των μισθών. Όλα αυτά συνοδευόμενα από την αυξημένη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων με μόνη μελλοντική «ελπίδα» την λεγόμενη ανάπτυξη χωρίς απασχόληση, ένα φάντασμα που σοφά έχει προβλέψει ο Ρικάρντο.
Αυτή η κρίση, η δική μας κρίση, δεν είναι προϊόν κακοδιαχείρησης, δεν είναι προϊόν της αβελτηρίας κάποιων ουδέτερων κρατικών μηχανισμών τους οποίους «άλωσε ο κομματισμός», αλλά του γεγονότος πως αυτοί οι μηχανισμοί υπηρετούσαν τη συνειδητή εφαρμογή νεοφιλελεύθερων πολιτικών για δεκαετίες. Και ποιος είναι ο πυρήνας των πολιτικών αυτών; Είναι η συνεχής υποβάθμιση των όρων κατανάλωσης και αναπαραγωγής της εργασιακής δύναμης των μισθωτών, μέσω της συνεχούς αναδιανομής εισοδήματος από τους κάτω προς τους πάνω.
Αυτές οι πολιτικές παίρνουν τη μορφή της Μπάμπουσκας, της ρωσικής κούκλας που κάθε μία κρύβει μια άλλη μέσα της. Με μόνη τη διαφορά που οι χαριτωμένες μπάμπουσκες ήταν συνεχώς μικρότερες και είχαν ένα τέλος, ενώ τα «προγράμματα σταθερότητας» ήταν συνεχώς ευρύτερα και φαίνεται ατέρμονα.
Ας τα θυμηθούμε τα «σταθεροποιητικά προγράμματα», ας θυμηθούμε τα κλέη του παρελθόντος. 
Αρσένης το 83, Σημίτης το 85, Παπαντωνίου το 96, Χριστοδουλάκης το 2002. Η μία εκδοχή. Αυτή των σοσιαλιστών. Η άλλη: Σιούφας –Μάνος το 90, Αλογοσκούφης το 2007, Παπαθανασίου το 2008, για να κλείσει τον κύκλο, μέχρι να ανοίξει τον επόμενο, ο υπερτιμημένος Παπακωνσταντίνου το 2010. Αυτά συνιστούν την αέναη, συνεπώς υπερσυγκυριακή, εφαρμογή περιοριστικών πολιτικών με συνακόλουθο το ζειν επισφαλώς των μισθωτών. Αλλά και που είναι όλοι αυτοί; Βυθισμένοι είναι, καθότι υπερεκτιμημένοι, διότι αυτή είναι η μοίρα των υπερεκτιμημένων. Η βύθιση.

Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΕΥΝΟΥΧΩΝ
Οι κοινοτικοί «ελεγκτές», Οι οικονομικοί υπεύθυνοι  των διεθνών οργανισμών, οι ηγέτες των χωρών της ΕΕ, αλλά και η μαρίδα, ήτοι οι στοιχημένοι οικονομολόγοι της νεοφιλελεύθερης ορθοδοξίας, οι ομιλούσες γραβάτες των δελτίων, ιδίως εκείνος του Μεγάλου Καναλιού που μιμείται τον σκεπτόμενο του Ροντέν, οι πλείστοι συντάκτες των σωμών σελίδων, πλήθος συντεταγμένων κυβερνητικών και κρατικών αξιωματούχων, όσο περνά ο καιρός όλο και προσιδιάζουν με τους φανατικούς των θρησκειών. Λόγω και μόνον του μονοδιάστατου της σκέψης τους. Όπως οι θρησκεία εγκαλεί το άτομο να αναλάβει δράση απέναντι στην προοπτική του θανάτου, έτσι και αυτοί επισείουν τον φόβο της κατάρρευσης και της δημοσιονομικής κρίσης με έναν και μόνον άρρητο αλλά σαφή στόχο. Την πειθάρχηση στη νεοφιλελεύθερη κοινωνική και οικονομική ρύθμιση, στην αποδοχή του γεγονότος πως οι «αγορές» είναι όχι μόνον ρυθμιστές των ασκουμένων πολιτικών αλλά και χώρος απονομής δικαιοσύνης. Όπου βέβαια οι «αγορές» ταυτίζονται με τις αγορές χρήματος Όσοι ξεφεύγουν από τα κελεύσματα τους τιμωρούνται, δηλαδή πτωχεύουν.
Όπως οι υποκριτές δεσπότες κρατούν την Τριάρα, σύμβολο μεγαλοπρεπείας, που παραπέμπει στα εξωτερικά χαρακτηριστικά ενός πάλαι ποτέ κραταιού ιερατείου, αυτοί σείουν κατάμουτρα στους εργαζομένους των χωρών τους ένα κουρελόχαρτο: Το Σύμφωνο Σταθερότητος και Ανάπτυξης (Σ.Σ.Α.) Δηλαδή ένα σύνολο κανόνων, ένα θεμελιώδες αρχιτεκτόνημα του νεοφιλελεύθερου οικονομικού υποδείγματος, με μία και μόνη εμμονή που έχει τρία σκέλη: Ισχυροποίηση των ισχυρών, συμπίεση μέχρι στραγγαλισμού της εργασίας, θρίαμβος των οικονομικών της προσφοράς.
Τι είναι υπό διαπραγμάτευση σήμερα από πλευράς κυβερνήσεων; Τίποτε περισσότερο από προγράμματα σύγκλισης προς το Σ.Σ.Α., τα λεγόμενα σταθεροποιητικά προγράμματα. Απαιτείται δηλαδή διαπραγμάτευση για τον χρόνο και τα εργαλεία ώστε να φτάσουμε σε μείωση των ελλειμμάτων. Μόνο που τα εργαλεία δεν επιλέγονται ως ένα μείγμα οικονομικής πολιτικής ώστε η μείωση να γίνει μέσω του ξεπεράσματος της ύφεσης, αλλά με δεδομένα τα οικονομικά της προσφοράς, δηλαδή τη μείωση της φορολογίας του κεφαλαίου, το οποίο, και χρηματοδοτεί το δημόσιο χρέος έναντι προσόδου, και δεν συμβάλει στην απομείωση του, αφού μειώνεται η φορολογία του.
Και γιατί πρέπει να μειώνεται η φορολογία του κεφαλαίου, ερωτάται η οικονομική ορθοδοξία; Για να ενθαρρυνθούν οι επενδύσεις απαντούν. Προφανώς μας χλευάζουν οι νέοι Αλεξανδρείς. Διότι ξέρουν πως η μείωση της φορολογίας των κερδών δεν αποτελεί κίνητρο επενδύσεων, αφού αυτές εξαρτώνται από τα μελλοντικώς αναμενόμενα κέρδη, την «αισιοδοξία των επενδυτών» κατά τον  Κέυνς, καθώς και της σχέσης της οριακής αποδοτικότητας του κεφαλαίου με το επιτόκιο των ομόλογων εν γένει, όπως διατυπώνεται στα συμπεράσματα της Γενικής Θεωρίας του Κέυνς.
Γι’ αυτό τους λέμε ευνούχους. Ευνούχους των αγορών. Διότι όπως οι παπάδες ενδύονται το μέλαν, το ράσο δηλαδή, το οποίο εκφράζει την ομοιοχρωμία, αυτοί ενδύονται το δήθεν κύρος τους ακριβώς για να μας εθίσουν στη μονοδιάστατη σκέψη. Διότι η σκέψη των «αγορών» είναι μονοδιάστατη.
Όπως οι παπάδες μέσω του ράσου εξορκίζουν τις χρωματικές αντιθέσεις γιατί αυτές δεν υπάρχουν στον κόσμο των σκιών, οι νεοφιλελεύθεροι ενδύονται το ΣΣΑ ακριβώς για να εξορκίσουν την αποτυχία του υποδείγματος τους, αναφορικά με ότι ευαγγελίστηκε, αλλά και για ένα ακόμη πολύ σημαντικό λόγο: Για να μετατρέψουν την παρούσα κρίση από κρίση συστημική, σε κρίση δημοσιονομική, οπότε να βάλουν τους εργαζομένους στη μέγγενη και να μετατρέψουν την κρίση σε νέα ευκαιρία γι αυτούς. Γι αυτό και ο τίτλος: Οι καρχαρίες με τα χρυσά λέπια.

ΟΙ ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΕΙΣ ΣΤΟ ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΟ
Τα δημοσιονομικά ελλείμματα είναι οχήματα βελτίωσης των τραπεζικών ισολογισμών. Τα έχουμε πει πολλές φορές:  Οι εμπορικές τράπεζες δανείζονται φθηνά από την ΕκΤ με ενέχυρο ομόλογα του δημοσίου ακριβώς για να δανείσουν ακριβά αργότερα το δημόσιο. Και αυτό το πραγματικό σκάνδαλο αποσιωπάται, θεωρείται φυσική συνέπεια των νόμων της ελεύθερης αγοράς, οπότε οι κρατούντες ενδύονται την στολή των γενναίων και ξιφουλκούν κατά των golden boys με τα υψηλά bonus. Μεταμφιέζουν το πραγματικό επίδικο στο ανυπόστατο ομοίωμα του.
Άλλο παράδειγμα. Γνωρίζουν τους χίλιους και έναν τρόπους μέσω των οποίων φοροδιαφεύγει το κεφάλαιο. Π.χ. οι πολυτελείς επαύλεις της Μυκόνου ή τα χλιδάτα υπόσκαφα της Σαντορίνης ανήκουν σε παράκτιες εταιρείες «αξιοποίησης τουριστικών ακινήτων». Αυτό δεν έκανε και ο κ. Βουλγαράκης, εις εκ των Ηρακλέων του θρόνου του ανεψιού του Εθνάρχου; Εταιρείες off shore ίδρυε για να μειώσει την φορολογία στα ακίνητά του. Και ενώ αυτά τα γνωρίζουν τα μετατοπίζουν σε άλλα φανταστικά επίδικα. Ανυπόστατα και μάταια, όπως η σύλληψη του παράνομου χρήματος. Θα συλλάβουν λέει το παράνομο χρήμα, και από την άλλη αναθέτουν στην ουσία την εκπόνηση του προγράμματος Σταθεροποίησης στο Euro group, πρόεδρος του οποίου είναι ο ηγέτης της χώρας με τα υψηλότερα ποσοστά «βρώμικου χρήματος». Τέτοια ωραία, τέτοια απύθμενη υποκρισία.
Γνωρίζουν πλήρως την ζούγκλα της καπιταλιστικής παραγωγής με τα καθημερινά θανατηφόρα «εργατικά ατυχήματα», την ανυπαρξία στην ουσία κατώτατου ημερομισθίου, τις υπερωρίες χωρίς πληρωμή, προεξαρχουσών των ευαγών τραπεζών, όλα τα παραπάνω συνεισφορά της νεοκλασικής θεωρίας στην οικονομική επιστήμη. Πως αντιδρούν απέναντι στη ζούγκλα αυτή; Με «διαφάνεια» και «αξιοκρατία». Άλλη πάλι μεταμφίεση στο ανυπόστατο.

Η ΑΠΑΤΗΛΗ ΛΑΜΨΗ ΤΟΥ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΥ
Οι κυβερνήσεις όλα αυτά τα χρόνια κατασκευάζουν με την επιμονή γεωμέτρη ένα τρίγωνο; Στις κορυφές του έχουν τοποθετήσει τους ανέργους, τους επισφαλώς εργαζομένους και τους ανασφαλώς ζώντες. Πως ενδύουν την κατασκευή αυτή; Με δύο μαγικές λέξεις: Εκσυγχρονισμός και μεταρρυθμίσεις. Λέξεις με εν γένει θετικό πρόσημο, οι οποίες όμως πηγάζουν από το βάθος των κοινωνικών αντιφάσεων και αποτελούν κοινωνικά συμβόλαια που εκπονεί η εκάστοτε κυβέρνηση με τις ανερχόμενες ή κρατούσες κοινωνικές δυνάμεις.
Εκσυγχρονισμός, μεταρρυθμίσεις, νέα διακυβέρνηση, νέα αλλαγή. Τι είναι όλα αυτά; Λόγια, λέξεις, παρόλες που επιτελούν όμως μια σημαντική λειτουργία: Θολώνουν ό,τι καθημερινά εικονογραφείται και διατυπώνεται ως εξής: Η εργασία οφείλει έναντι των ιδιοτελών συμφερόντων των κυρίαρχων τάξεων ανυπεράσπιστη να σηκώνει όλα τα κοινωνικά βάρη χωρίς διέξοδο. Στο μέτωπο όλων των πολιτικών αυτών έχουν χαράξει με ανεξίτηλα γράμματα την ρήση πως νόμος είναι τα δίκαια του κεφαλαίου.
Από τα δίκαια αυτά πηγάζουν οι νέες μεταρρυθμίσεις της νέας αλλαγής: Συλλήβδην περιορισμός δικαιωμάτων, ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης μέσω των επαγγελματικών ταμείων, απεμπόληση όλων των δημοσίων αγαθών με τη μετατροπή τους σε απλά προσαρτήματα των αγορών.

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΑΦΕΛΩΝ ΠΡΟΣ ΠΟΝΗΡΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΥΤΕΣ
Και με την ευκαιρία ορισμένα απλά ερωτήματα.
1.                   Η αλλαγή του τρόπου λογισμού των αμυντικών δαπανών καθώς και η πριμοδότηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος με ζεστό δημόσιο χρήμα συνέβαλλαν ή όχι στην διόγκωση του ελλείμματος; Ερώτημα προς όλους: Η εγγυήσεις εκ μέρους του δημοσίου των τραπεζικών επισφαλειών αθροίζεται στο έλλειμμα; Απάντηση, βεβαίως και ναι. Τότε γιατί το δημόσιο δεν παραιτείται από τις εγγυήσεις αυτές ώστε να μειωθεί ισόποσα το έλλειμμα; Μα έτσι θα καταρρεύσουν οι τράπεζες, απαντούν. Δεν θα καταρρεύσουν, αλλά και αν κάποια έχει προβλήματα ρευστότητας, ας πρόσεχε. Διότι την εποχή των παχιών αγελάδων δεν εξορθολόγησε τους ισολογισμούς της αλλά «επένδυε» με πολύ υψηλές μοχλεύσεις. Και στο κάτω-κάτω τι είναι προτιμότερο; Να πτωχεύσει μία τράπεζα ή να πτωχεύσουν οι μισθωτοί και η τράπεζα να συνεχίσει κανονικά να λαμβάνει τόκους ομολόγων του δημοσίου τα οποία αγόρασε με φθηνό χρήμα από την ΕκΤ;
2.                   Γιατί οι οικονομίες της ευρωζώνης με αυξημένες ανάγκες δανεισμού δεν ενισχύονται από κάποιο συλλογικό μηχανισμό απ’ ευθείας δανειοδότησης των κρατών; Γιατί λόγου χάρη δεν εξεδόθη ευρωομόλογο ώστε να αντλήσουν χρήμα τα δημόσια με στόχο την ανάπτυξη και να μην αναγκάζονται να δανείζονται από τις εμπορικές τράπεζες;
3.                   Γιατί τα δημόσια δεν δανείζονται απ’ ευθείας από την ΕκΤ με 1% όπως οι εμπορικές τράπεζες οι οποίες στη συνέχεια τα δανείζουν με 4,5% και άνω;
4.                   Πως γίνεται και βρέθηκαν χρήματα μέσα στην κρίση ώστε να καταστρωθεί και εφαρμοστεί σχέδιο διάσωσης των τραπεζών και μάλιστα στο τεράστιο ύψος του 10% του ΑΕΠ;
5.                   Γιατί προέχει η ενίσχυση της επιχειρηματικότητας μέσω του ΕΣΠΑ και που διοχετεύονται τα χρήματα αυτά; Σε τι δραστηριότητες και με ποια προστιθέμενη αξία; Όταν όλοι ξέρουμε πως οι μεταβιβαστικές αυτές πληρωμές «συνοδεύονται» από την ανοχή άτυπων μορφών απασχόλησης και με εργαλεία ελέγχου να εκλείπουν λόγω των απονευρωμένων επιθεωρήσεων εργασίας.
Γιατί αν όλα αυτά συνέβαιναν τότε θα ακυρώνονταν ο ρόλος των αγορών, δηλαδή η ίδια η νεοφιλελεύθερη ρύθμιση κατά την οποία οι αγορές χρήματος αποτελούν τον βασικό διαμεσολαβητή στη διαδικασία αναπαραγωγής του συνολικού κοινωνικού κεφαλαίου.

ΑΥΤΟΙ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ή ΓΙΑΤΙ ΑΠΕΡΓΩ
Αυτοί προτείνουν την μετατροπή δημοσίων αγαθών όπως η πρόνοια και η ασφάλιση  σε προσαρτήματα των «αγορών».
Εμείς υπερασπιζόμαστε την πρόνοια και την ασφάλιση ως δημόσια αγαθά, ήτοι την αξιοπρέπεια των γηρατειών μας.

Αυτοί προτείνουν το δωμάτιο, τον καναπέ τον κοινωνικό κατακερματισμό.
Εμείς βγαίνουμε στους ανοικτούς ορίζοντες των διαδηλώσεων, στο πεζοδρόμιο με τα πανώ σαν αετώματα πάνω απ’ τα κεφάλια μας.

Αυτοί βλέπουν την πραγματική ζωή ως εξαίρεση και τους «δείκτες» ως πραγματική ζωή.
Εμείς ξέρουμε πως η πραγματική ζωή είναι η καθημερινή αγωνία μια και μας μετατρέπουν σε ανασφαλώς ζώντες.

Αυτοί προτείνουν την διαμεσολάβηση των τηλεοπτικών εικόνων, γι’ αυτό πλαισιώνονται από τα γνωστά συγκροτήματα με τους άνετους και οιστρηλατημένους Γιούρι Γκέλερ της πολιτικής διαμεσολάβησης που εκστασιάζονται με το εκάστοτε στιβαρό «ηγέτη»
Εμείς προτείνουμε την τραχύτητα της σύγκρουσης.

Αυτοί είναι υμνητές της διαμεσολάβησης, της «εκπροσώπησης».
Εμείς, υμνητές της συμμετοχής, της έμμεσης δημοκρατίας, του Σωματείου. Αυτά δεν μας πρόδωσαν ποτέ.

Αυτοί γνωρίζουν μόνον τον χωρίς αναστολές κόσμο του χρήματος, για αυτούς η πολιτική είναι θεραπενίς των αγορών.
Εμείς εμπνεόμαστε από την αλληλεγγύη ως καταστατική λειτουργία, ως πυρήνα για οτιδήποτε ελπιδοφόρο φέρει το μέλλον. Για μας η πολιτική ενασχόληση είναι ευτοπία, τρόπος ανίχνευσης των αναγκών μας.

Αυτοί μας θέλουν να μένουμε στις ένδοξες διηγήσεις του παρελθόντος, να ελεεινολογούμε τη μοίρα μας και να λέμε πως όλα τελείωσαν οι αγορές έχουν τον πρώτο λόγο.
Εμείς τις ιερές αγελάδες δεν τις σφάζουμε αλλά δίπλα σε αυτές βάζουμε και μία ακόμη. Μάχη για παραγωγή πρακτικού αποτελέσματος.

Αυτοί μας θέλουν οιστρηλατημένους μοναχικούς, εξαρτώμενους μόνον από την «προσωπική μας ευθύνη»
Εμείς όμως είμαστε τολμητίες και φωνάζουμε: Δεν είναι ο αόριστος η μοίρα μας.

Δίπλα στις ιερές αγελάδες, ήτοι κινήματα, ενότητα, πρακτική δημοκρατία βάζουμε μία ακόμη: Απεργία, επιδίωξη αποτελέσματος με όπλο την αλληλεγγύη.

Η ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΩΡΑ ΕΊΝΑΙ ΤΩΡΑ

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ

Η ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

Η ορατότητα της ταξικής πάλης

Ο κύριος Διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, ο καθηγητής Γκαργκάνας, είναι έξαλλος. Δεν τον χωράνε τα πολυτελή γραφεία του και η  έδρα του στην οικονομική σχολή. Οι γραμματείς του σπανίως τον βλέπουν τόσο οργισμένο. Την οργή του αυτή τη δείχνει με δηλώσεις  που δημοσιεύονται στις εφημερίδες. Τον εξοργίζουν οι εργατικές διεκδικήσεις και οι συνδικαλιστές της αριστεράς, τον εξοργίζουν οι συνταξιούχοι διότι «πηγαίνουν διακοπές και δεν προσφέρουν τίποτε στην ελληνική οικονομία», τον εξοργίζουν οι εμποροϋπάλληλοι διότι θέλουν να έχουν δικαίωμα στην ξεκούραση και λόγο στο ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων, αλλά και οι μισθωτοί που αντιδρούν στις «προτάσεις Αναλυτή» και θέλουν να εξασφαλίσουν μια αξιοπρεπή σύνταξη στα γεράματά τους. 
Και να είναι μόνον αυτά. Όλα του φταίνε του κυρίου Διοικητού: Το κράτος όποτε παρεμβαίνει του φταίει, διότι χειροτερεύει τα πράγματα, ο κλάδος της μακροοικονομίας  δεν είναι χρήσιμος διότι θεωρεί σημαντική την κρατική παρέμβαση, η οικονομία η ίδια του φταίει διότι προσαρμόζεται με αργούς ρυθμούς, οι τιμές του φταίνε διότι ομοίως προσαρμόζονται βραδέως, οι κοινωνικές συνήθειες του φταίνε διότι εμποδίζουν τη γρήγορη εκκαθάριση των αγορών. 
Ο κύριος Διοικητής ωρύεται: οι εργαζόμενοι καταχρώνται του πολιτικού συστήματος και αυτό οδηγεί σε καταστροφή της οικονομίας, σε «κανιβαλισμό». Το καλό παράδειγμα δίνουν οι Η.Π.Α. που αγόγγυστα αποδέχονται τους κανόνες της οικονομίας. Εκεί τα συνδικάτα δεν έχουν δύναμη, δεν υπάρχει μονιμότητα στο δημόσιο, τα ωράρια καθορίζονται ελεύθερα από τους εργοδότες και το ίδιο συμβαίνει με τις απολύσεις και τις μειώσεις μισθού. Αυτό είναι, κύριοι, ο καπιταλισμός. Έχουμε χαμένους και κερδισμένους και μόνον όποιος το αποδέχεται καταφέρνει να έχει ανάπτυξη και μείωση της ανεργίας.
Αυτές οι ανοησίες ενός εκ των σημαντικότερων παραγόντων της οικονομίας, του εν Ελλάδι εκπρόσωπου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας,  έχουν διπλό ενδιαφέρον. Από θεωρητική άποψη ο κύριος Διοικητής, από κοντά και ο κύριος καθηγητής Αλογοσκούφης, δείχνουν καθαρά ότι για την «οικονομική επιστήμη», υπάρχει μια μόνον αντικειμενικότητα και αλήθεια: το άμεσο συμφέρον του κεφαλαίου, το οποίο ενοχλείται από κάθε απαίτηση των εργαζομένων να ελέγχουν έστω και ελάχιστους όρους της οικονομικής διαδικασίας. Οι «αγορές» πρέπει να καθορίζουν τα πάντα, γιατί αλλιώς θα έχουμε καταστροφές, κανιβαλισμό, πτώση του χρηματιστηρίου, χάος και αναρχία. 
Έτσι λοιπόν από τους πλέον αναγνωρισμένους «επίσημους» οικονομολόγους μέχρι τον πιο αφανή εργάτη του νεοφιλελευθερισμoύ στις εφημερίδες, η συνταγή είναι μια. Το ορθολογικό, σωστό και φυσικό είναι η βούληση της «αγοράς». Το ανορθολογικό, εσφαλμένο και παρά φύσιν είναι να ακούμε τους εργαζόμενους, π.χ. να αφήνουμε τους, εκλεγμένους με τη ψήφο των εργαζομένων, συνδικαλιστές να αποφασίζουν σύμφωνα με την εντολή που έλαβαν, να τους επιτρέπουμε να απειλούν με απεργίες και να απαιτούν την  εφαρμογή του εργατικού δικαίου, να ενδίδουμε σε αυτό που ποικίλοι σχολιαστές αποκαλούν «πίεση του δρόμου». Οι άνθρωποι του δρόμου δεν πρέπει να πιέζουν. Θεός φυλάξοι. Όταν οι  επιχειρηματίες μέσω των εργοδοτικών οργανώσεων πιέσουν  κάποιον Υπουργό Οικονομικών, αυτό είναι άλλο πράγμα, είναι θεμιτή συνέπεια των «επιστημονικών» νόμων της «αγοράς» και των επιταγών του ορθολογισμού που ακάματα αναλύει η «οικονομική επιστήμη». 
Ανήκει στους ιστορικούς της ιδεολογίας η μελέτη του πώς έγινε δυνατό οι πιο χυδαίες ιδεολογίες να επικρατούν ως επιστημονικές αλήθειες ανάμεσα στους οικονομολόγους. Εμάς μας  ενδιαφέρει μόνο η φτήνια του συλλογισμού. Ξεκινώντας από την προϋπόθεση ότι σωστό, παραγωγικό κ.λπ. είναι ό,τι ευνοεί την «αγορά», μπορούμε άνετα να γράψουμε χιλιάδες σελίδες επικρίνοντας κάθε προσπάθεια των υπολοίπων να υπερασπίσουν το εισόδημα, τη σύνταξη την κοινωνική πρόνοια, τελικώς την αξιοπρέπεια, την ίδια τη ζωή τους. Ό,τι αντιβαίνει στη βούληση της «αγοράς» είναι κακό, άσχετα από το τι αποτελέσματα έχει. Και αυτές τις φτηνές προπαγάνδες δημοσιεύει με το κύρος τρανταχτών υπογραφών κάθε «έγκυρος» εκδοτικός οίκος και κάθε «σοβαρή» εφημερίδα. 
Από πρακτική άποψη όμως αυτό δείχνει τη συνέχιση της ταξικής πάλης. Η πολιτική οργάνωση όσων υφίστανται την εκμετάλλευση καταπολεμάται και λοιδορείται. Μέχρι να εξαφανιστεί το τελευταίο συνδικάτο, η τελευταία αντίσταση. Το μόνο που δεν πρέπει να εξαφανιστεί είναι οι πειθήνιοι εργαζόμενοι. Γιατί αλλιώς «ποιος θα πληρώσει»; πετάγεται απ’ τον ύπνο του ανήσυχος  οι κύριος Διοικητής. 

ΑΝΩ ΛΙΟΣΙΑ 17/10/07
ΕΝΟΤΗΤΑ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ ΑΝΩ ΛΙΟΣΙΩΝ, ΖΕΦΥΡΙΟΥ & ΦΥΛΗΣ

Το χρονικό της απάτης


ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΜΕ ΑΝΩ ΛΙΟΣΙΩΝ, ΖΕΦΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ

Όπως είναι δοκιμασμένο, ο πλέον εύκολος, αν και με κοντά ποδάρια, τρόπος να επιβάλλεται κάθε φορά πολιτική περικοπών είναι η τρομοκρατία των ελλειμμάτων, συνοδευόμενη με την μόνιμη απειλή της «δημοσιονομικής κατάρρευσης της χώρας».
Στα παρακάτω παρουσιάζουμε αυτό το σύντομο χρονικό της απάτης, καθώς και την απαθή στάση της ελληνικής κυβέρνησης, απάθεια η οποία την καθιστά συμμέτοχη στην τρομοκρατία των ελλειμμάτων. Με ένα και μόνο άρρητο, πλην σαφή στόχο: Να καταστήσουν ανενεργές τις όποιες κοινωνικές αντιστάσεις, καταστέλλοντας τις «εν τω γενάσθαι.»
Έτσι λοιπόν έχουμε:
23 Νοεμβρίου: Δραματικοί τόνοι για χρεοκοπία της χώρας. Η Κίνα δήθεν ενδιαφέρεται να αγοράσει μέρος του ελληνικού χρέους. Ο Τρισέ προαναγγέλλει την «αγορά» αυτή εκ μέρους των Κινέζων. Η Τράπεζα της Ελλάδος καλεί τις ελληνικές τράπεζες να μειώσουν την εξάρτησή τους από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Αποτέλεσμα; Εκτίναξη του spread των ελληνικών ομολόγων κατά 178 basis points. 
24 Νοεμβρίου. Τι κάνει η κυβέρνηση; Τίποτε, σιωπά. Δεν διαψεύδει την αναγγελία Τρισέ. Αντίθετα δηλώνει πως «…Η χώρα είναι σε πολύ δύσκολη δημοσιονομική κατάσταση.»
25 Νοεμβρίου. Τι κάνει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα; Τι κάνει η Κομισιόν; Τίποτε. Σιωπούν. Οπότε.
26 Νοεμβρίου. Αρχίζει το πάρτι. Κατρακύλα στο χρηματιστήριο (-6,21%) με κάποιες μετοχές να χάνουν έως και το 15% της αξίας τους και τα spreads των ελληνικών ομολόγων να κινούνται πάνω από 200 basis points. Η χαρά των σορτάκηδων. Σορτάκηδες, λέγονται αυτοί που δανείζονται μετοχές και τις πουλούν αμέσως, επειδή εκτιμούν πως θα κατρακυλήσουν την εποχή που συμφώνησαν να τις επιστρέψουν. Μόλις κατρακυλήσουν τις αγοράζουν, τις επιστρέφουν στο δανειστή, στην τιμή της κατρακύλας βέβαια, οπότε προσπορίζονται τη διαφορά. Οι σοτράκηδες δεν είναι τίποτε Σέυλοκ, αλλά καθ όλα νόμιμα κερδοσκοπικά κεφάλαια, ακόμη και ασφαλιστικά ταμεία κάνουν αυτή τη δουλειά. Τα κέρδη βέβαια των χρηματοπιστωτικών οργανισμών (κυρίως τραπεζών) λόγω των υψηλών  spreads  ενισχύονται περαιτέρω.
27 Νοεμβρίου. Η τρομοκρατία της «δημοσιονομικής κατάρρευσης» συνεχίζεται. Τα spreads των δεκαετών ομολόγων εκτοξεύονται στις 220  basis points. Η κυβέρνηση δεν αντιδρά.
29 Νοεμβρίου. Αφού έχει υπάρξει μυστική συνάντηση του αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Τράπεζας με τον πρωθυπουργό και αφού ο στόχος έχει επιτευχθεί, οι κύριοι Αλμούνια, Τρισέ και Γιούνκερ δηλώνουν από το Πεκίνο ότι «Η Ελλάδα είναι προστατευμένη από το € και δεν πρόκειται να χρεοκοπήσει»
2 Δεκεμβρίου. Οι Κομισιόν, Eurogroup και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, παίρνουν τη σκυτάλη από τους προηγούμενους κυρίους και διακηρύττουν ότι όλα θα πάνε καλά, αρκεί βέβαια η Ελλάδα να πάρει επώδυνα μέτρα. Ο πολύς κύριος Γιούνκερ συστήνει βέβαια στους Έλληνες «..Κουράγιο και υπομονή, διότι τα μέτρα που έρχονται θα είναι σκληρά».
3 Δεκεμβρίου. Ο υπουργός Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου προαναγγέλλει μέτρα πρωτόγνωρα για το Ελληνικό κράτος. Συγκεκριμένα μειώνει τις δαπάνες του δημοσίου κατά 4,3 δις € με μείωση των πρωτογενών δαπανών. Θυμίζουμε ότι  δηλαδή των δαπανών για μισθούς και συντάξεις, κατά 2,25 δις €. Και όλα αυτά εν μέσω ύφεσης με παράλληλη υπαγωγή της Ελλάδας στο καθεστώς επιτήρησης και επί πλέον της υπαγωγή της από τον Φεβρουάριο στο άρθρο 126 παράγραφος 9 της Συνθήκης της Λισσαβόνας, δηλαδή σε πλέον αυστηρό καθεστώς επιτήρησης.
Γάντι έρχεται συνεπώς για τους κρατούντες η δημοσιονομική τρομολαγνεία, διότι έτσι θεωρείται από τους ποδηγετημένους εργαζόμενους μονόδρομος, όχι απλά η μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος αλλά  εκείνη ακριβώς η μείωση του, η οποία είναι συμφέρουσα για τις κυρίαρχες τάξεις.
Στα παρακάτω με βάση την θεωρία του εισοδηματικού κυκλώματος και των εθνικών λογαριασμών θα δούμε με ποιόν τρόπο συνδέονται τα συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων με το:

ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ
Αυτό που στα επόμενα θα καταδείξουμε είναι ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα αποτελεί πηγή πλουτισμού των κυρίαρχων τάξεων εις βάρος  της εργατικής τάξης.
Η θεωρία του εισοδηματικού κυκλώματος και των εθνικών λογαριασμών ορίζει ως δημοσιονομικό έλλειμμα την διαφορά  S-I όταν αυτή είναι αρνητική. Με S συμβολίζεται η αποταμίευση του δημοσίου και με Ι το σύνολο των ακαθαρίστων επενδυτικών δαπανών του δημοσίου. Ως αποταμίευση S του δημοσίου ορίζεται το μέρος του εισοδήματος του δημοσίου το οποίο δεν καταναλώνεται απ’ το δημόσιο, άρα  S = Y-C όπου Υ το εισόδημα του δημοσίου, δηλαδή το σύνολο των δημοσίων εσόδων και C το σύνολο των καταναλωτικών δαπανών του δημοσίου. Είναι συνεπώς το δημοσιονομικό έλλειμμα ίσον με Υ-C-I = Y-(C+I) όπου Υ το σύνολο των δημοσίων εσόδων και C+I το άθροισμα των ακαθάριστων επενδυτικών και καταναλωτικών δαπανών του δημοσίου. Ως καταναλωτικές δαπάνες του δημοσίου ορίζονται οι δαπάνες για μισθούς και συντάξεις καθώς και λοιπές καταναλωτικές δαπάνες του δημοσίου. Ως ακαθάριστες επενδύσεις του δημοσίου θεωρούνται η αυξομείωση των αποθεμάτων του, η αύξηση των παγίων κεφαλαίων του και οι αποσβέσεις. Μετά απ’ αυτά είναι πλέον φανεροί οι τρόποι μείωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος. Η μείωση αυτή μπορεί να επιτευχθεί είτε με αύξηση των δημοσίων εσόδων, καλύτερα λεχθέν, με ρυθμό αύξησης των δημοσίων εσόδων μεγαλύτερο του ρυθμού αύξησης  του συνόλου των δημοσίων δαπανών είτε με μείωση του ρυθμού αύξησης των δημοσίων δαπανών, καταναλωτικών και επενδυτικών. Ο τρόπος που θα επιλεγεί είναι, όπως θα δούμε, αποτέλεσμα των ταξικών συσχετισμών.

ΟΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Η χρηματοδότηση του ελλείμματος γίνεται είτε μέσω της εσωτερικής χρηματαγοράς είτε με εξωτερικό δανεισμό. Χρηματοδότηση μέσω της εσωτερικής χρηματαγοράς, σημαίνει ότι το δημόσιο εκδίδει έντοκα γραμμάτια, τα οποία αγοράζονται είτε από τον μη τραπεζιτικό ιδιωτικό τομέα είτε από τις εμπορικές τράπεζες. Έτσι το δημοσιονομικό έλλειμμα αποτελεί πηγή πλουτισμού των κυρίαρχων τάξεων, διότι αυτές είναι κάτοχοι των κρατικών ομολόγων. Μάλιστα όχι μόνον είναι κάτοχοι των κρατικών ομολόγων αλλά, το κυριότερο, για την αποπληρωμή των τόκων των ομολόγων, κάτοχοι των οποίων είναι τα εύπορα εισοδηματικά στρώματα τα οποία «επενδύουν» σε κρατικά ομόλογα με «σίγουρη» απόδοση, αποσπάται μέσω της φορολογίας εισόδημα απ’ το σύνολο των εργαζομένων. Χρηματοδοτώντας  λοιπόν το έλλειμμα οι κυρίαρχες τάξεις αποκτούν ως εισόδημα τους τόκους των ομολόγων, οι οποίοι όμως είναι, ή καλύτερα ήταν, εισόδημα των φορολογουμένων, δηλαδή των μισθωτών, διότι η άμεση φορολογία εξακολουθεί να επιβαρύνει κατά κύριο λόγο τους μισθωτούς.
Μετά απ’ αυτά φαίνεται ότι δεν είναι αποδεκτή απ’ τις κυρίαρχες τάξεις η κάθε μέθοδος μείωσης του ελλείμματος. Αυτό διότι αν αυξηθούν τα δημόσια έσοδα μέσω αύξησης της φορολογίας των κυρίαρχων τάξεων και ως εκ’ τούτου ισόποσα μειωθεί το έλλειμμα, οι κυρίαρχες τάξεις υφίστανται διπλή απώλεια. Αφ’ ενός απώλεια εισοδήματος μέσω αύξησης της φορολογίας τους, αφ ετέρου είσπραξη λιγότερων τόκων από τη χρηματοδότηση του μειωμένου ελλείμματος του δημοσίου. Αν υποθέσουμε ότι η μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος γίνεται μέσω της μείωσης των δημοσίων δαπανών, δηλαδή μέσω της μείωσης του αθροίσματος C+Ι των καταναλωτικών και επενδυτικών δαπανών του δημοσίου, τότε το συνολικό εισόδημα των κυρίαρχων τάξεων θίγεται μόνο στο βαθμό που μειούται το έλλειμμα, συνεπώς μειούται και η έντοκη χρηματοδότηση του απ’ αυτούς. Οι κυρίαρχες τάξεις προτιμούν τη δεύτερη μέθοδο μείωσης του ελλείμματος και όχι την πρώτη, διότι με την πρώτη υφίστανται όπως είδαμε διπλή απώλεια.
Αλλά και σε σχέση με τη δεύτερη μέθοδο μείωσης του ελλείμματος, οι κυρίαρχες τάξεις προτιμούν η μείωση να γίνει με μείωση του παράγοντα C του αθροίσματος C+I, του παράγοντα δηλαδή που αφορά τις καταναλωτικές δαπάνες του δημοσίου, τις δαπάνες δηλαδή για μισθούς και συντάξεις συν τις λοιπές καταναλωτικές δαπάνες. Γιατί όμως οι κυρίαρχες τάξεις, οι καπιταλιστές, προκρίνουν η μείωση του ελλείμματος να γίνει αποκλειστικά με μείωση του παράγοντα C και όχι και του Ι που παριστά τις ακαθάριστες δημόσιες επενδύσεις; Ο λόγος είναι διότι η μείωση του Ι σημαίνει και μείωση, εκ μέρους του δημοσίου, της ζήτησης για εμπορεύματα τα οποία παράγουν οι ίδιοι, δηλαδή μείωση του κύκλου εργασιών τους, του τζίρου τους. Γι’ αυτό   προκρίνουν πρωτίστως τη μείωση  των μισθών και των συντάξεων.
Βέβαια η περιστολή της ζήτησης ως αποτέλεσμα της μείωσης των μισθών και των συντάξεων των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και γενικότερα ως αποτέλεσμα της υποχώρησης του μεριδίου των μισθών στο καθαρό προϊόν, που είναι και η σημαντικότερη συνέπεια της ταξικής πολιτικής, αποτελεί προφανώς πρόβλημα για τις κυρίαρχες τάξεις, διότι με τους μισθούς τους οι εργαζόμενοι αγοράζουν τα αγαθά και τις υπηρεσίες των καπιταλιστών. Απ’ την άλλη όμως μεριά η περιοριστική πολιτική αυξάνει την ανεργία, διότι όλο και περισσότερα μέλη των νοικοκυριών, επειδή δύνανται και έχουν ανάγκη να εργαστούν, αναζητούν εργασία ή δεύτερη εργασία με αποτέλεσμα να εμπεδώνεται ευκολότερα η εργασιακή πειθαρχία, η καταπάτηση των συλλογικών συμβάσεων, οι κάθε μορφής ευελιξίες, τελικώς η συνεχής  μετατόπιση του συσχετισμού δύναμης υπέρ του κεφαλαίου και εις βάρος της εργασίας. Ο ταξικός συσχετισμός δύναμης είναι τελικώς αυτός που καθορίζει την οικονομική πολιτική των κυβερνήσεων, διότι, όπως γράφει και ο καθηγητής  Γ. Σταμάτης  «…αυτές (οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις) δεν ενδιαφέρονται για το ξεπέρασμα της κρίσης εν γένει, αλλά για την απάλυνση των επιπτώσεων της κρίσης σ’ αυτούς τα συμφέροντα των οποίων εκφράζουν»,  δηλαδή στους καπιταλιστές και στο καπιταλιστικό κράτος.
Ποιες είναι όμως οι αιτίες των υψηλών ελλειμμάτων; Η πολιτική μείωσης των καταναλωτικών δαπανών του δημοσίου αποτελεί εργαλείο μείωσης τους; Όπως θα δούμε όχι, διότι συγχρόνως συνεχώς μειώνονται  τα δημόσια έσοδα,  λόγω ακριβώς της μείωσης της φορολογίας του κεφαλαίου.
Παρόλη όμως τη μείωση των συντελεστών φορολόγησης των επιχειρήσεων η συμβολή στα φορολογικά έσοδα της φορολόγησης των κερδών θα μπορούσε να παρουσιάζεται αυξημένη, διότι τα κέρδη αυξάνονται με ταχύτερους ρυθμούς απ’ ότι μειώνονται οι φορολογικοί συντελεστές. Τι κρύβεται πίσω από αυτό το γεγονός της μείωσης της συμβολής στα φορολογικά έσοδα της φορολόγησης των κερδών; Τίποτε περισσότερο από την τερατώδη φοροδιαφυγή των επιχειρήσεων που μειώνει τη συμβολή αυτή που θα έπρεπε να εμφανίζεται αυξημένη λόγω της αύξησης των κερδών.

Οι αιτίες του δημόσιου ελλείμματος
Το έλλειμμα είναι ένα υπαρκτό αλλά «πα­ράγωγο» πρόβλημα. Αντανακλά, δηλαδή, άλλα προβλήματα που λειτουργούν ως πρωτογενείς  του αιτίες:

1. Η άνιση κατανομή του κοινωνικού πλούτου 
2. Η υψηλή ανεργία 
3. Η α­νέχεια μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού πού περιορίζει τη φοροδοτική τους ικανότητα 
4. Η εκτεταμένη παραοικονομία, το λαθρεμπόριο και η διάχυτη φοροδιαφυγή 
5. Οι ιδιωτι­κοποιήσεις κερδοφόρων επιχειρήσεων που μειώνουν τα έσοδα τον δημοσίου από μερί­σματα
6. Η μείωση της φορολογίας των κερδών
7. Οι υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες


ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ
Η πλέον όμως «ολισθηρή» για το δημόσιο  μέθοδος μείωσης του δημοσίου χρέους είναι αυτή των ιδιωτικοποιήσεων. Πρόκειται για  ρευστοποίηση περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου με εντελώς βραχυπρόθεσμο όφελος, η οποία όμως μειώνει την περιουσιακή βάση του δημοσίου  με συνέπειες 
1. Την αρνητική επίδραση στη μακροπρόθεσμη διαχείριση του χρέους και
2. Την μείωση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας.
Η μείωση συνεπώς της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας, πέρα από τις «αξιολογήσεις» των διεθνών οίκων, σχετίζεται με το ότι απομειούται με σταθερούς ρυθμούς η περιουσιακή βάση του δημοσίου. Αυτό το γνωρίζουν οι αγοραστές ομολόγων και αυτό αξιολογούν και όχι τις αξιολογήσεις των διεθνών οίκων, το κύρος των οποίων μετά την κατάρρευση της Λέμαν Μπράδερς, και την σωτηρία εκ μέρους του αμερικανικού δημοσίου της AIG είναι στο Ναδίρ.

ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Ιδίως εκείνοι που σείουν το φάντασμα της Αργεντινής προκειμένου να τρομοκρατήσουν, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι στην Αργεντινή το πρόβλημα δεν ήταν το υψηλό δημόσιο χρέος, το οποίο μάλιστα ήταν μικρότερο απ’ το  δικό μας, αλλά ακριβώς το γεγονός ότι η Αργεντινή οδηγήθηκε στη χρεοκοπία καίτοι με δημόσιο χρέος μικρότερο από το δικό μας, επειδή λόγω των εκτεταμένων ιδιωτικοποιήσεων δεν είχε τη δυνατότητα άσκησης αντικυκλικής πολιτικής με αποτέλεσμα η ανάπτυξη να μείνει καθηλωμένη.
Στη ματωμένη  Αργεντινή το πρόβλημα ήταν λοιπόν οι ευρύτατες αποκρατικοποιήσεις, δηλαδή οι νεοφιλελεύθερες συνταγές και όχι το δημόσιο χρέος, το οποίο από μόνο του δεν συνιστούσε καν κρισιακό φαινόμενο. 

Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΤΡΙΔΥΜΟΥ  ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΟΣ
Η θεωρία του διδύμου ελλείμματος είναι μια αποτυχημένη προσπάθεια του καθηγητή Π. Κρούγκμαν να τεκμηριώσει πως υφίσταται σχέση αιτιότητας μεταξύ του δημοσιονομικού ελλείμματος και του εμπορικού ελλείμματος. Ο Καθηγητής Γ. Σταμάτης κατέδειξε αυτή την αδυναμία του Αμερικανού καθηγητή.
Αυτό που σήμερα διακινείται από τους κρατούντες είναι πως μία εκ των αιτιών του δημοσιονομικού ελλείμματος είναι και η μείωση της αποταμίευσης των νοικοκυριών εξ αιτίας της «υπερκαταναλωτικής μανίας των ελλήνων» και της στροφής τους στον δανεισμό, η εξυπηρέτηση του οποίου μειώνει το τελικώς διαθέσιμο εισόδημα. Οπότε περνάμε στη θεωρία του τριδύμου ελλείμματος. Και βέβαια καθόλου δεν θα μας απασχολούσε το θέμα αν την θεωρία αυτή δεν την υπηρετούσαν υψηλοί παράγοντες του υπουργείου οικονομικών και άλλοι κρατικοί αξιωματούχοι.
Ας την παρουσιάσουμε: Κατ’ αρχήν γνωρίζουμε την θεμελιώδη ταυτότητα της κατανομής του εισοδήματος, σύμφωνα με την οποία το άθροισμα της αποταμίευσης των νοικοκυριών, του δημοσιονομικού ελλείμματος ή πλεονάσματος και του κατά τις επενδύσεις των επιχειρήσεων μειωμένου εισοδήματος τους, δηλαδή των κατά τις επενδύσεις των επιχειρήσεων μειωμένων καθαρών κερδών τους είναι ταυτό με το εμπορικό έλλειμμα ή πλεόνασμα. Η απόδειξη αυτής της ταυτότητας (αποφύγαμε τα μαθηματικά σύμβολα για να μην κουράσουμε), είναι γνωστή σε όποιους, έστω και στοιχειωδώς, μελέτησαν τον Κέυνς. (θωρήσαμε επί πλέον πως τα νοικοκυριά δεν επενδύουν ώστε να απλουστεύσουμε τα πράγματα)
Αυτοί που δεν μελέτησαν τον Κέυνς, αλλά τον παπαγάλισαν ή τον διάβαζαν χωρίς να βλέπουν πίσω από τις μαθηματικές σχέσεις που διατύπωσε κατάλαβαν το εξής: Πως αν θέλουμε να μειώσουμε το δημοσιονομικό έλλειμμα δεν έχουμε παρά να αυξήσουμε την αποταμίευση των νοικοκυριών μειώνοντας την κατανάλωση τους ή ισοδύναμα αυξάνοντας την αποταμίευση τους, συγχρόνως ενδεχομένως και με την μείωση του εμπορικού ελλείμματος. Γιατί το λένε; Απλούστατα γιατί έτσι θα έχουν ένα ακόμη επιχείρημα υπέρ της περιστολής των μισθών και των συντάξεων, εκτός των άλλων που προαναφέραμε.
Τι δεν βλέπουν; Απλούστατα πως ο Κέυνς περιέγραψε μία ταυτότητα και όχι μία εξίσωση στην οποία εμπλέκεται κάποια αιτιακή σχέση. Ο Κέυνς περιέγραψε, κατά την προσφιλή του μέθοδο, δύο μέλη, δύο μεγέθη, ταυτά και σε μία ισότητα δύο ταυτών μεγεθών δεν ενυπάρχει καμία αιτιότητα. Ανάλογη είναι και η κριτική Σταμάτη κατά Κρούγκμαν αναφορικά με το δίδυμο έλλειμμα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που λέγονται ανάλογα πράγματα και δείχνουν έλλειψη κατανόησης στοιχειωδέστατων ζητημάτων της θεωρίας. Στο παρελθόν, αλλά και σήμερα πιο δειλά, διακινείται η «θεωρία» πως καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε. Μα αν καταναλώναμε περισσότερα των όσων παράγουμε τότε η αποταμίευση της ελληνικής οικονομίας θα ήταν αρνητικό μέγεθος, κάτι που ποτέ δεν υπήρξε. 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Ο περιορισμός, συνεπώς, του ελλείμματος - και όχι η μεταφορά του στην κοινωνία - περνά μέσα από την αντιμετώπιση των «πρωτογενών» αιτιών τον ελλείμματος. Παρατηρούμε πως πέρα από τις παλιές και «συνήθεις» αιτίες, όπως είναι η εκτεταμένη φοροδιαφυγή, υ­πάρχουν και νέες με κυριότερες τις ιδιωτι­κοποιήσεις κερδοφόρων δημοσίων επιχειρήσεων, οπότε μειώνονται τα έσοδα του δημοσίου, και η μείωση της φορολογίας στα  κέρδη που επίσης μειώνει τα φορολογικά έσοδα του δημοσίου. Οι δύο αυτές αιτίες συνεισφέρούν στο έλλειμμα τουλάχιστον κατά 2 δισ. € ετησίως ενώ άλλα ενώ άλλα 2 δισ. «χάθηκαν» μόνο από τη φοροκλοπή του Φ.Π.Α με στοιχεία του 2005, ο οποίος, ενώ πληρώθηκε από τους καταναλωτές, δεν έφτασε ποτέ στα δημόσια ταμεία».


ΑΝΩ ΛΙΟΣΙΑ. Ενότητα Αριστερών Καθηγητών.