Τετάρτη 20 Ιουλίου 2016

[ Τα σωματεία και οι αριστεροί συνδικαλιστές ]



Του Λευτέρη Παπαθανάση από την ΕΛΜΕ Ιωαννίνων

Ανήκω σε κείνη τη φυλή των οργανωτικά ακάλυπτων κομμουνιστών. Τα τελευταία χρόνια δραστηριοποιούμαι σχεδόν αποκλειστικά μέσα στη συνδικαλιστική μας παράταξη, που κι εκείνη με τη σειρά της είναι ένα πολύχρωμο ασκέρι οργανώσεων και αγωνιστών της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Μέσα στην αδυναμία του συνδικαλισμού (ακόμη και με την ένσταση ότι δεν είναι κάτι ενιαίο) να συσπειρώσει, να εμπνεύσει, να νικήσει, δεν είναι λίγες οι φορές που καταράστηκα τη σιχαμένη λογική της ανάθεσης. Αποκαμωμένος και απογοητευμένος από τη μικρή συμμετοχή των συναδέλφων μου στις υποθέσεις του σωματείου, τα έβαζα συχνά με τη γάγγραινα της ανάθεσης, επικαλούμενος το γνωστό, μπανάλ μάντρα “αν δεν πλαισιώσετε το σωματείο τότε αφήνετε τον κυβερνητικό συνδικαλισμό και τη γραφειοκρατία να αλωνίζουν”. Χωρίς να ισχυρίζομαι ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα, και χωρίς να αθωώνω τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία για τις λυσσαλέες προσπάθειές της να απομαζικοποιήσει και να απονευρώσει τα σωματεία, στο μικρό κείμενο που ακολουθεί αναρωτιέμαι αν το ανάθεμα στην ανάθεση είναι μια πολιτική στάση χρήσιμη στην αναγκαία ανασυγκρότηση και αντεπίθεση του εργατικού κινήματος.
Στη φετινή, ετεροχρονισμένη, πορεία της “εργατικής πρωτομαγιάς στην πόλη μου ήμασταν γύρω στους τριακόσιους ανθρώπους, ένας μικρός σχετικά αριθμός. Η διαφορά με τις πορείες άλλων χρόνων ήταν ότι η πλειοψηφία των συμμετεχόντων εντασσόταν στα μπλοκ της αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής Αριστεράς, σε μπλοκ που κυριαρχούσαν οι κόκκινες σημαίες, με αρκετές απ’αυτές να φέρουν και το σφυροδρέπανο. Δεν χωράει αμφιβολία, εάν κάποιος ξένος συναντούσε την πορεία αυτή, θα έβγαζε το συμπέρασμα ότι πρόκειται για μια πορεία τριακοσίων οπαδών της Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Κι όμως. Εάν κάποιος έκλεινε τα μάτια του και άκουγε μόνο τα συνθήματα, τότε θα έβγαζε το συμπέρασμα ότι πρόκειται για ένα μεγάλο μπλοκ της ΓΣΕΕ ή της ΑΔΕΔΥ. Συντηρητικά συνθήματα, στην πλειοψηφία τους αυστηρά συνδικαλιστικά, με τα λίγα που ξέφευγαν να αφορούν στους πρόσφυγες ή σε μια αόριστη καταδίκη του Ιμπεριαλισμού. Με λίγα λόγια, είχες μια μικρή διαδήλωση κομμουνιστών που παρίστανε το μαζικό κίνημα (το ίδιο και χειρότερο γινόταν λίγα τετράγωνα πιο πέρα, στη διαδήλωση του ΠΑΜΕ, με τη διαφορά ότι εκεί οι περισσότερες σημαίες ήταν άσπρες και έγραφαν “ΠΑΜΕ”). Το μαζικό κίνημα ήταν λοιπόν έτοιμο, στημένο, το είχαν στήσει οι κομμουνιστές, και απλά περίμενε (περιμένει) τις μάζες να το… μαζικοποιήσουν.


Το “όνειρο” ενός κομμουνιστή που μάχεται στο σωματείο του ενάντια σε λογικές ανάθεσης είναι η ολόψυχη συμμετοχή των συναδέλφων του στη ζωή του σωματείου. Η παρουσία τους και η ουσιαστική συμβολή τους στην επεξεργασία θέσεων στις γενικές συνελεύσεις, ο διαρκής έλεγχος των εκλεγμένων εκπροσώπων, η στήριξη των αποφάσεων και η συντεταγμένη, μαζική δράση σύμφωνα μ’ αυτές, όλα αυτά μαζί θα ήταν ο θάνατος της ανάθεσης, ένα σωματείο πρότυπο εργατικής δημοκρατίας. Εδώ ακριβώς θα πρέπει να κάνουμε μια στάση, και να αναρωτηθούμε αν αυτός ο πόθος είναι έγκυρος, πολύ περισσότερο αν δικαιούμαστε να προβάλλουμε αυτόν μας τον πόθο σαν μέτρο της υγείας στην πολιτική συμπεριφορά των ανθρώπων γύρω μας. Τελικά, οφείλουμε να αναρωτηθούμε μήπως αυτή η σύγχυση μεταφέρεται και στα καθήκοντα που βάζουμε στους εαυτούς μας, και καταλήγουμε να κυνηγάμε την άκρη του ουράνιου τόξου και στη συνεχή απογοήτευση.

Τα σωματεία δεν υπάρχουν για να φέρουν τον Κομμουνισμό. Τα σωματεία είναι μέρος του κύκλου της μισθωτής εργασίας. Οι άνθρωποι εντάσσονται σ’ αυτά για να διαπραγματευτούν με το αφεντικό τους όρους της εργασίας τους. Για να το κάνουν αυτό πρέπει να έχουν ένα σωματείο που το αφεντικό αποδέχεται και να μιλούν για λογαριασμό τους συνάδελφοι με την ειδική ικανότητα να είναι αμφίπλευρα αξιόπιστοι (όσο είναι αυτό δυνατό): να μεταφέρουν τις ανάγκες και τα αιτήματα των συναδέλφων τους προς το αφεντικό, άλλα “σε λογικά πλαίσια” ώστε εκείνο να μην απορρίπτει τη διαπραγμάτευση μαζί τους. Αυτή είναι η “κανονικότητα” ενός σωματείου. Είναι ένας αστικός θεσμός, προορισμένος για ένα αστικό καθήκον. Λογικό είναι ότι γεννά και αναπαράγει αστική νοοτροπία. Οι συνάδελφοι εκλέγουν και αποσύρονται, ώστε να μην είναι και πολύ ορατοί στους επιστάτες και το αφεντικό, κοιτούν “τη δουλειά τους” αποφεύγοντας τα μπλεξίματα. Ο συνδικαλιστής που εκλέγουν κάνει τις επαφές με τη διοίκηση για λογαριασμό τους και σιγά-σιγά οι υποθέσεις τους αφήνονται στις ικανότητές του, στον τρόπο που διαχειρίζεται τις σχέσεις του με τους από πάνω. Τελικά, ο συνδικαλιστής αυτονομείται, λογοδοτεί μόνο αόριστα στη βάση που τον εξέλεξε, την οποία φτάνει να αντιμετωπίζει σαν δεξαμενή ψηφοφόρων, που περιστασιακά επιβραβεύεται με κάποια αποκλειστική πληροφορία ή μια εξυπηρετησούλα. Γνωρίζω πως αυτή η περιγραφή ακούγεται ισοπεδωτική και άδικη τόσο προς την εσωτερική ζωή κάποιων σωματείων όσο και προς τον κόπο ορισμένων αγωνιστών συνδικαλιστών, όμως αυτή είναι η βασική εικόνα και όλα τα υπόλοιπα πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν εξαιρέσεις. Χρήσιμος και ρεαλιστικός συνδικαλισμός θεωρείται εκείνος που, χωρίς να πολυανακατεύει τους συναδέλφους, διαχειρίζεται τις υποθέσεις τους. Οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση συναντά τις περισσότερες φορές την άρνηση και την απροθυμία των ίδιων των συναδέλφων. Στις περιπτώσεις δε που κάποιος επιχειρεί να αποκαλύψει τη σύνδεση ενός επιχειρησιακού ή κλαδικού αιτήματος με ένα γενικότερο πολιτικό σχέδιο ή αγώνα, εκεί τρώει σίγουρα τα μούτρα του, μιας και “εμείς έχουμε τα προβλήματά μας τώρα να λύσουμε όπως μπορούμε”.

Η ζωή του σωματείου, λοιπόν, δημιουργεί αστική και όχι κομμουνιστική νοοτροπία, η ζωή του σωματείου είναι δομημένη πάνω στις

Παρασκευή 15 Ιουλίου 2016

ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ Η ΧΩΜΑΤΕΡΗ!!!



Ψήφισμα για την ΟΕΔΑ της Φυλής και το νέο ΠΕΣΔΑ

Εδώ και πάνω από 50 χρόνια Φυλή και Άνω Λιόσια αποτελούν το βασικό σκουπιδότοπο της Αττικής. Έχουν φορτωθεί με δεκάδες εκατομμύρια τόνους δημοτικά σκουπίδια, αλλά και τεράστιες ποσότητες βιομηχανικών και επικίνδυνων αποβλήτων. Κυριολεκτικά, η λειτουργία της Αττικής στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στη συνειδητή καταστροφή της περιοχής των Δήμων Φυλής και Ασπροπύργου και στη συνεχιζόμενη και διαρκή υποβάθμιση ολόκληρης της Δυτικής Αττικής. Τώρα, οι θάνατοι από καρκίνους και οι σοβαρές βλάβες στη υγεία χτυπούν πολύ συχνά τους κατοίκους. Οι ανεπανόρθωτες καταστροφές στο περιβάλλον συνεχίζονται με την εκτεταμένη ρύπανση του αέρα, του εδάφους και των νερών της ευρύτερης περιοχής με πρόσφατο κρούσμα τη βαριά δυσοσμία τους τελευταίους μήνες. 

Ως ΔΣ θεωρούμε ότι η Περιφέρεια δεν παίρνει τα απαραίτητα μέτρα για να αλλάξει αυτή η κατάσταση, αν και η Περιφερειάρχης εκλέχθηκε με το σύνθημα «η Φυλή θα κλείσει». Η Περιφέρεια είναι ο υπεύθυνος, ο διαχειριστής και ρυθμιστής της διαχείρισης των απορριμμάτων στην εγκατάσταση (ΟΕΔΑ) της Φυλή μέσω του ΕΣΔΝΑ και του ΠΕΣΔΑ. Την περίοδο αυτή ολοκληρώνεται ο νέος περιφερειακός σχεδιασμός διαχείρισης αποβλήτων (ΠΕΣΔΑ) με έμφαση στην ανακύκλωση και στην αποκεντρωμένη διαχείρισης αποβλήτων στα χαρτιά, αλλά όμως, η «καρδιά» του νέου ΠΕΣΔΑ στην πράξη εξακολουθεί να είναι η ΟΕΔΑ της Φυλής.

Η πράξη είναι ότι η Περιφέρεια στην ΟΕΔΑ ανανεώνει άδειες λειτουργίας και περιβαλλοντικές αδειοδοτήσεις, τη σύμβαση εκμίσθωσης του «πανελλαδικού» αποτεφρωτήρα υγειονομικών αποβλήτων και συνεχίζει τη λειτουργία του ιδιωτικού εργοστασίου επεξεργασίας σύμμεικτων σκουπιδιών (ΕΜΑΚ) και μάλιστα με επέκταση της δυναμικότητάς του από 250.000 τόνους/ έτος, σε 350.000!!!...

Ως το τέλος του καλοκαιριού μάλλον θα υπάρξει η τελική ψηφοφορία στο Περιφερειακό Συμβούλιο Αττικής για την έγκριση του νέου ΠΕΣΔΑ.  Επιβάλλεται στην τελική του μορφή να έχει σημαντικές και ριζικές αλλαγές σε ό, τι αφορά το μέλλον της ΟΕΔΑ της Φυλής.

Ως ΔΣ θεωρούμε ότι επιβάλλεται να υπάρξει ρητή δέσμευση για οριστικό κλείσιμο του ΧΥΤΑ, της χωματερής, με την ολοκλήρωση της Β΄ Φάσης το αργότερο σε 2 χρόνια. Στην υπόλοιπο ΟΕΔΑ να μην γίνει καμιά επέκταση του ΕΜΑΚ από τους 250.000 στους 350.00 τόνους, να μη δέχεται σύμμεικτα απορρίμματα ή και να μεταφερθεί ακόμη, να γίνει άμεσα μεταφορά του αποτεφρωτήρα νοσοκομειακών αποβλήτων σε άλλη περιοχή και να μην δοθεί καμιά άλλη άδεια λειτουργίας για Μονάδα Επεξεργασίας Σύμμεικτων, όπως ζητά η WATT ΑΕ.

ΓΙΑ ΤΟ ΔΣ ΤΗΣ ΕΛΜΕ

Ο Πρόεδρος

Σαμοϊλης Γιάννης


Ο Γραμματέας

Μιτσιλέγγας Ζαρίφης

Σάββατο 2 Ιουλίου 2016

Για την παρέμβαση στην Περιφέρεια στις 28/6



ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ ΕΛΜΕ ΑΤΤΙΚΗΣ

Την Τρίτη, 28 Ιουνίου, πραγματοποιήθηκε η προγραμματισμένη παρέμβαση του Συντονισμού των ΕΛΜΕ Αττικής στον Περιφερειακό Διευθυντή Εκπαίδευσης για να διατυπώσουμε τις θέσεις μας ενάντια στα μέτρα που υλοποιούνται στο χώρο της εκπαίδευσης και να απαιτήσουμε απαντήσεις και λύσεις.

Συμμετείχαν στη συνάντηση 12 ΕΛΜΕ, η Α΄ Δυτικής Αττικής (Θριάσιο-Μεγαρίδα-Ειδυλλία), η Β΄ Αθήνας, η Γ΄ Αθήνας, η Ε΄ Αθήνας, η Ζ΄ Αθήνας, η Νέας Σμύρνης - Καλλιθέας - Μοσχάτου, η Ε΄ Ανατολικής Αττικής, η Β΄ Ανατολικής Αττικής, η Άνω Λιοσίων - Ζεφυρίου - Φυλής, η Γ΄ Δυτικής Αθήνας και συνάδελφοι  από την η Α΄ και τη Β΄ Δυτικής Αθήνας Επίσης, ήταν παρόντα 5 μέλη του ΔΣ της ΟΛΜΕ και της ΠΕΣΕΚ, τους συνταξιούχους εκπαιδευτικούς.

Εκ μέρους του Συντονισμού θέσαμε τα κρίσιμα προβλήματα ζητώντας να μην εφαρμοστούν τα αντιεκπαιδευτικά μέτρα για τα Γυμνάσια, τα Λύκεια και την Τεχνική Εκπαίδευση. Οδηγούν σε μαζικές απολύσεις, στις «μη επαναπροσλήψεις» για το υπουργείο,  των αναπληρωτών. Παράλληλα υποβαθμίζεται δραματικά το παιδαγωγικό και διδακτικό μας έργο, όταν μέσω τις κινητικότητας κάποιος μπορεί να καλύπτει ΄α, ΄β, ΄γ ανάθεση και μάλιστα από το Νηπιαγωγείο ως το ΙΕΚ… Τέλος, επιβάλλεται να μην περάσει αυτή η αντιεκπαιδευτική πολιτική κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ – ΟΟΣΑ. Αγωνιζόμαστε σταθερά για:
·                   20 μαθητές στα τμήματα, 15 στις κατευθύνσεις 10 στα εργαστήρια, Οργανικές θέσεις για όλους με βάση τις θέσεις της ΟΛΜΕ
·                   Να μη νομιμοποιήσουν τα ΠΥΣΔΕ κενά – πλεονάσματα με τις ρυθμίσεις του   Υπουργείου και τις υποχρεωτικές μετακινήσεις
·                   Να διατηρηθούν τα ολιγομελή τμήματα σε ΕΠΑΛ, ΓΕΛ και Γυμνάσια
·                   Όχι στην επιπλέον κατάργηση – συγχώνευση τομέων και ειδικοτήτων
·                   Όχι στην κατάργηση του τρίωρου για τους υπεύθυνους εργαστηρίων
·                   Να καταργηθεί ο οικονομικός κόφτης στις εγγραφές των Εσπερινών σχολείων
·                   Στο μάθημα των ξένων γλωσσών να επανέλθει η παράλληλη διδασκαλία ανά τμήμα
·                   Κανείς εκπαιδευτικός σε περισσότερα από δύο σχολεία
·              Διασφάλιση του δικαιώματος των προσφύγων και μεταναστών να εγγραφούν στα δημόσια σχολεία. Υποστηρίζεται από 25 ΕΛΜΕ και πολλούς ακόμη Συλλόγους ΠΕ
Ο περιφερειακός δήλωσε ότι θα υπάρχουν πράγματι πολλοί συνάδελφοι πλεονάζοντες και η κατάργηση του τρίωρου στα εργαστήρια δημιουργεί ανάλογα προβλήματα, αλλά υπήρχαν και πολλά εργαστήρια κλειστά. Επομένως, όταν πονάει χέρι, κόβουμε το κεφάλι!... Περιμένουμε την εγκύκλιο για τον αριθμό μαθητών σε ΕΠΑΛ & ΕΚ και ότι είναι πιθανό να χάσει αυτός το δικαίωμα έγκρισης ολιγομελών τμημάτων Απαιτήσαμε, ακριβώς λόγω των πλεονασμάτων, όχι μόνο να μην αλλάξει ο αριθμός των μαθητών ανά τμήμα, αλλά να μειωθεί με βάση τις θέσεις της ΟΛΜΕ. Έτσι, θα αντιμετωπιστεί σε ένα βαθμό το πρόβλημα της κινητικότητας των εκπαιδευτικών, ο μεγάλος κίνδυνος της διάθεσης συναδέλφων σε 3-4 σχολεία, αλλά και η συνεπαγόμενη υποβάθμιση της διδακτικής διαδικασίας και των συλλόγων διδασκόντων. 
Ο Περιφερειακός υπεραμύνθηκε των αλλαγών στην ΤΕΕ γιατί