ΕΛΜΕ Α. ΛΙΟΣΙΩΝ – ΖΕΦΥΡΙΟΥ – ΦΥΛΗΣ
ΑΠΟΦΑΣΗ
Στην Εκλογοαπολογιστική Συνέλευση της ΕΛΜΕ, στις 1-12-10, αποφασίστηκαν τα εξής:
1. Συνεχίζουμε τη συμμετοχή μας σε οποιαδήποτε μορφή οριζόντιας επικοινωνίας για την προώθηση των αιτημάτων μας. Σ’ αυτό το πλαίσιο συμμετέχουμε στη σύσκεψη των Πρωτοβάθμιων Σωματείων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα, στις 5-12-10, στο Πολυτεχνείο, όπου θα προτείνουμε:
- τη στήριξη της περικύκλωσης της Βουλής στις 15-12-10.
- την προώθηση εβδομαδιαίων συγκεντρώσεων-συλλαλητηρίων ενάντια στην πολιτική του Μνημονίου
- απαιτούμε και από τους συναδέλφους εργαζόμενους στα μέσα μεταφοράς να διευκολύνουν με κάθε τρόπο, ακόμα και με επίταξη, τη μετακίνηση για τη συμμετοχή στη διαδήλωση και από τους συναδέλφους στα ΜΜΕ να καλύπτουν δημοσιογραφικά μόνο την κινητοποίηση για την ενημέρωση του ελληνικού λαού.
2. Δημιουργία Επιτροπών Αγώνα.
3. Συνεχίζουμε τις κινητοποιήσεις για το κτιριακό πρόβλημα στην περιοχή μας και για 25αρια τμήματα μαζί με γονείς, μαθητές και δασκάλους.
4. Το νέο Δ.Σ. αναλαμβάνει την πρωτοβουλία για τη συγκέντρωση της εμπειρίας των συναδέλφων του 1ου Γυμνασίου που λειτουργεί τώρα με ολιγομελή τμήματα.
5. Συνεργασία με τους γονείς, μαθητές, δασκάλους και εργαζόμενους στην περιοχή μας για τα προβλήματα που προκύπτουν από τον Καλλικράτειο Δήμο με τις συγχωνεύσεις - καταργήσεις σχολείων, τις περικοπές κονδυλίων των σχολικών επιτροπών και τις απολύσεις.
Άνω Λιόσια, 1-12-10
Η αριστερά, το ευρώ και το φύλο των αγγέλων (αποσπάσματα)
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα από τα «αγαπημένα» προαπαιτούμενα των σχηματισμών της ριζοσπαστικής αριστεράς είναι η στάση έναντι του ευρώ και της Ε.Ε.…Στο ένα άκρο διατυπώνεται η θέση ότι προϋπόθεση κάθε συζήτησης για προγραμματική σύγκλιση είναι η υιοθέτηση του αιτήματος εξόδου από το ευρώ. Στο άλλο άκρο προβάλλεται η θέση πως το ευρώ καθεαυτό δεν ζημίωσε τον κόσμο της εργασίας και πως, αντίθετα, η έξοδος από αυτό μπορεί να έχει καταστροφικά αποτελέσματα.…
Τα ιδεολογικά εφαλτήρια των δύο απόψεων έχουν, βεβαίως, το ενδιαφέρον τους στον βαθμό που διακηρύσσουν την προσήλωσή τους στον στόχο μιας αντικαπιταλιστικής εξόδου από την κρίση. Ωστόσο -και παρʼ ότι προσωπικά τάσσομαι αναφανδόν υπέρ της πρώτης προσέγγισης- οφείλω να αναγνωρίσω ότι και οι δύο καταλήγουν σε αφορισμούς που καταλύουν τη δυνατότητα πολιτικής δράσης.
..ο οικονομολόγος Νουριέλ Ρουμπινί…μίλησε με τραπεζίτες, επιχειρηματίες, τον πρωθυπουργό. Τι τους είπε; Ότι η επιστροφή στη δραχμή ενδεχομένως θα γίνει μονόδρομος για την Ελλάδα αν δεν προηγηθεί μια ριζική αναδιάρθρωση του χρέους. Περίπου ταυτόχρονα, στις ΗΠΑ, αναλυτές από τα μεγαλύτερα επενδυτικά κεφάλαια του καπιταλισμού-καζίνο πρόβλεψαν ότι σε 10 χρόνια το ευρώ δεν θα υπάρχει. Τι σημαίνει αυτό; Ότι η κατεδάφιση του ευρω μπορεί να είναι στόχος μερίδων του «πολεμοχαρούς» χρηματιστικού κεφαλαίου, για λόγους εντελώς αντίθετους με τους στόχους της αντικαπιταλιστικής αριστεράς.
…στο μέτωπο των υπερασπιστών του ευρώ έχει επέλθει ένα βαθύτατο ρήγμα. Οι πολιτικές που επιβάλλονται για τη στήριξή του αποκτούν πλέον ένα διαφανέστατο ταξικό περιεχόμενο. Με ευρωομόλογο ή ελεγχόμενη χρεωκοπία α λα Μέρκελ, η Ευρωζώνη επιχειρεί να διατηρήσει τη συνοχή της μέσα από τη συντριβή της εργασίας και του κοινωνικού κράτους, την ισοπέδωση της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατίας, τη μετατροπή της περιφέρειας σε κράτη-παρίες…
…ο ιδεολογικός «μανιχαϊσμός» της αριστεράς περί το κοινό νόμισμα ηχεί σαν πολυτέλεια όταν καταγράφεται η τρομακτική αδυναμία της να υπερασπιστεί, μαζί με την κοινωνία, πιο στοιχειώδη πράγματα, όπως ο μισθός, η σύμβαση, η δημοκρατία.
…στις συνθήκες που διαμορφώνονται η διαχωριστική γραμμή είναι αλλού. Καθώς η κρίση του χρέους και η διαχείρισή της από τις νεοφιλελεύθερες ευρωπαϊκές ηγεσίες συμπυκνώνει όλες τις αντιθέσεις στη «μητέρα όλων των αντιθέσεων», αυτήν μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, η αριστερά οφείλει να συγκεντρώσει δυνάμεις και συμμαχίες στην πλευρά υπέρ της οποίας υποτίθεται ότι υπάρχει….Αρκεί να επικεντρώσει την κοινή δράση της σʼ αυτό που πριν από ένα χρόνο ήταν αδιανόητο και σήμερα το «διανοείται» σοβαρά η πλειοψηφία της κοινωνίας: την άρνηση ή αναδιαπραγμάτευση του επαχθούς χρέους. Οι ταξικές και πολιτικές ρήξεις που θα φέρει η ωρίμανση του στόχου αυτού, στην Ελλάδα και την Ε.Ε., είναι αδύνατο να μη θίξουν και την τύχη του ευρώ. Το αν θα οδηγήσουν και σε έξοδο από αυτό θα κριθεί από μια αλληλουχία αντιθέσεων που είναι αδύνατο να προβλέψουμε σήμερα.
…προτιμώ, μέχρι να λυθεί αυτή η αντίθεση, να βλέπω τους αριστερούς και την αριστερά να υπερασπίζονται τον μόχθο και την αξιοπρέπεια των ανθρώπων, να αποτρέπουν την καταστροφή της κοινωνίας.
ΠΗΓΗ http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=587473
Από τις συστάσεις του Στρως-Καν ως τα τακτικά διαγγέλματα του έλληνα πρωθυπουργού μαθαίνουμε αυτό που ήδη γνωρίζαμε: ότι ο στόχος της μεγάλης συλλογικής θεραπείας είναι μια νέα μορφή συνείδησης ή μια νέα ιδιότητα του πολίτη. ...Η σημερινή στιγμή, πέρα από το γεγονός της κρίσης του χρέους και των όρων του Μνημονίου, υπάγεται άμεσα σε μια ηθική Ιδέα, αν όχι σε μια θεωρία για τον ελληνικό χαρακτήρα και την αλλαγή του… Η υιοθέτηση των φιλελεύθερων τομών από «σοσιαλιστές» είναι μη φιλελεύθερη με την έννοια ότι συγχέει συστηματικά το πολιτικό με το θρησκευτικό, τον δημόσιο λόγο με την ηθικοπλαστική κατήχηση, την εκάστοτε μεταρρύθμιση με μια σωτηριολογική κλήτευση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπέναντι σε αυτό τον ιεραποστολικό εκσυγχρονισμό, τον πολύ διαφορετικό από τους προγόνους και τους συγγενείς του, διαγράφονται οι εξής στάσεις. Πρώτον, μια αμφισβήτησή του από τη σκοπιά του ρεαλισμού, της αντίληψης δηλαδή η οποία προτάσσει τη μεθοδική υπηρέτηση του κρατικού (εθνικού) συμφέροντος δίχως ανάμιξη ηθικών ιδεολογημάτων και θεωρητικών εκκεντρισμών. Είναι η οπτική ανθρώπων που κινούνται περισσότερο στο χώρο της «λαϊκής Δεξιάς» και του μη νεοφιλελεύθερου συντηρητισμού…
Μια άλλη στάση είναι αυτή μεγάλου μέρους της ριζοσπαστικής Αριστεράς που αντιμετωπίζει τη ρητορική της αναμόρφωσης είτε ως συνέχεια στο χρόνο είτε ως «υποκριτική συγκάλυψη» του ίδιου πάνω κάτω ταξικού προγράμματος.
Και τέλος μια τρίτη κατηγορία περιλαμβάνει διανοούμενους και δημόσιες φωνές που επιχειρούν, από ένα άγχος να φανούν ακριβοδίκαιοι, να διακρίνουν τις θεμιτές και τις αθέμιτες, τις εύλογες και τις αρνητικές πλευρές σε ένα εγχείρημα που, κατά βάθος, τους ασκεί μια ιδιόμορφη έλξη: εννοώ την υπόθεση υπέρ της αναμόρφωσης του «Έλληνα», υπέρ της αναγκαστικής απαλλοτρίωσης των αλλοτριωμένων ψυχών και των ανορθολογικών συμπεριφορών του ρωμέικου….
Όταν λέω να πάρουμε στα σοβαρά το εν εξελίξει αναμορφωτήριο εννοώ να αμφισβητήσουμε ανοιχτά το περιεχόμενο της ηθικής Ιδέας, το υπόδειγμα του «νέου πολίτη», την επιθυμητή υποκειμενικότητα της εγχώριας «μεταδημοκρατίας». Μια τέτοια επεξεργασμένη αμφισβήτηση δεν υποτιμά…τα ειδικά προβλήματα αποτελεσματικότητας του κράτους και του δημοσίου. Εκκινεί ωστόσο από μια διαφορετική εποπτεία αγωνιών και κινδύνων. Από την εξής απορία: όταν βλέπουμε να προωθείται ένας πολιτισμός του φόβου και της δουλικότητας, όταν θεσμοποιείται η επέκταση της επισφάλειας και της ατομικής σύμβασης, ποια κοινωνική ορθολογικότητα είναι δυνατό να έχει μέλλον;…βλέπω γύρω μου να αυξάνει η αίσθηση της α ν α ξ ι ο π ρ έ π ε ι α ς, οι πηγές της υλικής και συμβολικής καχεξίας των ατόμων, μια π τ ώ χ ε υ σ η θ υ μ ι κ ο ύ πριν τη στάση πληρωμών ή την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους για τις οποίες ερίζουν αγαπημένοι φίλοι.
Το μεγαλύτερο παράδοξο είναι ότι τη στιγμή που ο νεοφιλελευθερισμός μετατρέπεται σε ηθική Ιδέα και ανθρωπολογικό υπόδειγμα, κάποιοι εξακολουθούν να πιστεύουν πως στο τέλος, από τα ερείπια του «υπερφίαλου Έλληνα» και των παθογενειών του μπορεί και να φυτρώσει… ένας πιο κόσμιος αστισμός και οι χαμένοι στο χρόνο κανόνες του. Υπάρχει όμως μια μικρή λεπτομέρεια που μπερδεύει τα πράγματα: δεν βρισκόμαστε ούτε στο 1897 ούτε στο 1909…
ΠΗΓΗ http://enthemata.wordpress.com/2010/12/12/sevastaki/