Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, KANENAΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ


ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΑΓΑΘΩΝ


ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ

ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟΝ ΕΚΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΤΡΙΤΗ, 19/2, Γ. ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

ΣΤΟ 2ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ Α.Λ. ΣΤΙΣ 12.45μμ

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ-ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ, ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΕΣ ΜΕΤΑΘΕΣΕΙΣ, ΑΥΞΗΣΗ ΩΡΑΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ


OXI ΣΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ, ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ


ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΦΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΤΑΜΕΙΩΝ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΠΑΝΤΟΥ 
 
ΑΝΑΤΡΟΠΗ
ΤΕΤΑΡΤΗ 20-02-2013

ΟΛΟΙ στην ΑΠΕΡΓΙΑ

και στα Συλλαλητήρια

 11.30 π.μ. στο Πολυτεχνείο
Με σταθερό αγώνα διαρκείας
θα ανατρέψουμε την πολιτική κυβέρνησης και ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ
  Μπορούμε να νικήσουμε
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ




4 σχόλια:

  1. ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΑΠΕΡΓΗΣΟΥΜΕ;;;

    Εως το 2015 περί τους 25.000 τραπεζοϋπαλλήλους θα έχουν απολυθεί. Οι τράπεζες επανακεφαλαιοποιούνται, συγχωνεύονται, δυναμώνουν, πλουτίζουν, ετοιμάζονται για την «επόμενη μέρα» και ακριβώς για αυτό θα απολύσουν 25.000 τραπεζοϋπαλλήλους!

    Εσύ, αγαπητέ μου τραπεζοϋπάλληλε που δεν θα απεργήσεις αύριο, γιατί θα το κάνεις; Επειδή ελπίζεις ότι δεν θα είσαι ένας απ’ τους 25.000 προγραμμένους; Εσύ που θα πας αύριο στη «δουλίτσα σου», τι λες μέσα σου; άσε να τη σκαπουλάρουμε σήμερα κι αύριο έχει ο θεός;

    Πόσο μακριά νομίζεις ότι μπορεί να φτάσει έτσι η ζωή σου; κι αν η δική σου ζωή τη γλιτώσει, με τους συναδέλφους σου γύρω σου να πέφτουν, τι ζωή θα ’ναι; Μια ζωή που θα εκτιμήσει το παιδί σου, όταν διαπιστώσει ότι η δική σου αδράνεια και υποταγή αιχμαλώτισε κι ακύρωσε τις δικές του προοπτικές και τα δικά του όνειρα;

    Πιστεύεις ότι η προσωπική σου ευθύνη δεν έχει σχέση με την ταξική σου ευθύνη; Πολλά χρόνια τώρα η εργατική τάξη αποδεκατίζεται. Σε τι σε ωφέλησε αυτό; Βρέθηκες με μειωμένο μισθό και μεγαλύτερους φόρους, απαξιωμένος και στριμωγμένος. Μόνον με το χειρότερο να σε περιμένει.

    «Δεν θα βγάλω εγώ το φίδι από την τρύπα», έλεγες και λες, εσύ και πολλοί άλλοι, ώσπου το φίδι να σε δαγκώσει κι εσένα στο τέλος. Σε τι σε ωφέλησαν τα κλισέ που σου έμαθε η προπαγάνδα να σκέφτεσαι κι έτσι να σνομπάρεις τον συνδικαλισμό, τα κόμματα, την Αριστερά και να λες ότι «όλοι ίδιοι είναι»; Δεν είναι όλοι ίδιοι, άλλος είναι αυτός που σε τρώει κι άλλος είσαι εσύ που τρώγεσαι. «Δεν τα φάγαμε όλοι μαζί», αντιθέτως εσύ με την αδράνειά σου βοηθάς αυτούς που έφαγαν εμένα να φάνε και εσένα.

    Κοίτα γύρω σου, εσύ, ο υπάλληλος, ο εργάτης, ο επιστήμονας, που αύριο θα πας στη δουλειά είτε για τον φόβο του αφεντικού, είτε για να μη χάσεις το μεροκάματο, είτε γιατί τα έχεις ισοπεδώσει όλα με αφελείς (αλλά βολικές) γενικεύσεις, κοίτα γύρω σου σε τι έχεις συμβάλει - στη μετατροπή

    της Ελλάδας σε ζώνη ατιμασμένης εργασίας. Σε αυτήν τη χώρα-δουλοπάροικο, κολίγας θα δουλεύει η κόρη ή ο γιος σου, εκτός κι αν φύγουν μετανάστες για να δουλέψουν κολίγες στους ξένους.

    Λες μέσα σου, «δεν φταίω εγώ, εγώ κοιτάω τη δουλίτσα μου» - να τη η δουλίτσα σου! τους άφησες να την κάνουν σκλαβιά για σένα, ανεργία για τον φίλο και τον συγγενή σου, κρύο για τους γέροντες και πείνα για τα παιδιά.

    Λες μέσα σου, «ωχ αδερφέ μου! εγώ θα σώσω τον κόσμο;» - αν όχι εσύ, ποιος; Περιμένεις να σε σώσουν οι άλλοι για τους οποίους την ίδια στιγμή εσύ δεν κουνάς ούτε το δαχτυλάκι σου; Εσύ που όταν ακούς για αλληλεγγύη καγχάζεις; Για δες πού έχεις φθάσει με όλα αυτά και ως πού ακόμα θα σε φθάσουν.

    Ξέρω! νομίζεις ότι είσαι έξυπνος. Κι ότι αυτές οι αιτιάσεις είναι παλαιοκομμουνιστικές, «κολλημένα» πράγματα, παλαιοημερολογίτικα. Ενώ τα «εκσυγχρονιστικά» που σε έφεραν έως εδώ, έρχονται απ’ το μέλλον. Η αποχή απ’ τις εκλογές, η περιφρόνηση του λαού, το σνομπάρισμα του κοινοβουλευτισμού, όλα αυτά είναι όντως μια... έξυπνη στάση. Που έρχεται απ’ το... μέλλον. Μιας νέας εποχής των σπηλαίων. Το μέλλον μιας εργασιακής ζούγκλας. Οχι, φίλε μου, δεν έρχονται απ’ το μέλλον. Απ’ το παρελθόν έρχονται, ο πανάρχαιος παιάνας του ατομισμού και της βλακείας του ιδιώτη είναι.

    Αύριο απεργούν οι εργαζόμενοι. Εσύ που θα πας στη δουλειά σου, τι είσαι; δεν είσαι εργαζόμενος; Ή μήπως σε έχει κάνει η προπαγάνδα των Δυνατών να αισθάνεσαι ένοχος; Ενοχος σε τι; Εκλεψες; άρπαξες; υπεξαίρεσες; Ενοχοι είναι οι συνένοχοι των Δυνατών. Αν δεν είσαι λοιπόν συνένοχος, γιατί πας μαζί τους και δεν πας με τους συντρόφους σου;

    Φοβάσαι μήπως σε απολύσουν; Μα αν σου κάνουν ό,τι θέλουν τη ζωή, γιατί να σε απολύσουν; - άσε που όποτε θέλουν θα σε απολύσουν κι αυτό καθόλου δεν συναρτάται με το αν στο μεταξύ εσύ ξεφτιλίστηκες κι έγινες ραγιάς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ...συνεχεια...Αλλά όμως, κι αυτό σ’ το αναγνωρίζω, ίσως πάλι να πιστεύεις ότι με το λάου - λάου μπορεί να σταματήσει το κακό κι αύριο τα πράγματα να βελτιωθούν. Να γίνουμε κι εμείς Ευρώπη! Γερμανία!

    Είσαι πολύ σίγουρος ότι θέλεις να γίνουμε Γερμανία; Στη Γερμανία το 20% των εργαζομένων κακοπληρώνεται, εδώ μόνον το 13,5% ακόμα! - όσον όμως το πείραμα θα συνεχίζεται, με σένα και μένα πειραματόζωα, και το 20% θα φθάσουμε, και θα το ξεπεράσουμε.

    Στη Γερμανία 5.000.000 εργάτες δουλεύουν υπενοικιαζόμενοι στις επιχειρήσεις από εργολάβους-δουλέμπορους με 400 ευρώ τον μήνα! Χωρίς ασφάλεια ιατροφαρμακευτική. Χωρίς ασφάλιση, χωρίς προοπτική σύνταξης.

    Στη Γερμανία της «Ατζέντας 2010» του Σρέντερ που εφαρμόζεται ήδη από το 2003, όλοι οι εργαζόμενοι, όλοι, δεν πήραν αυξήσεις επί δεκαετίαν. Αυτό είναι το «γερμανικό θαύμα» της Μέρκελ! Εσύ αυτήν την Ευρώπη θέλεις και δεν απεργείς; Αυτήν την Ελλάδα; Των ανθρώπων

    που βγαίνουν στο κυνήγι για ένα πιάτο φαΐ στα συσσίτια; Στη Γερμανία στοιβάζουν ξανά τους ξένους εργάτες στις αποθήκες και τα παραπήγματα. Κι εκεί κι εδώ το ίδιο πείραμα ολοκληρώνεται.

    Φίλε μου, εσύ που αύριο δεν θα απεργήσεις, μπορεί να είσαι ο επόμενος άνεργος. Εχεις ακριβώς τις ίδιες πιθανότητες με εκείνον που θα απεργήσει. Εσύ απλώς πουλάς έναν αγώνα που μπορεί να σας έσωζε και τους δύο.

    Τι θα σε υπερασπισθεί όταν δεν θα υπάρχει συλλογική σύμβαση; Πού θα πας όταν ξεχαρβαλωθούν τελείως τα νοσοκομεία; Ξέρω ότι τα ξέρεις όλα αυτά. Ξέρω και ότι ίσως να θυμώνεις με όσα σου γράφω. Δεν είναι κακό! Απ’ τον θυμό κάτι μπορεί να βγει! Απ’ τον φόβο, τις εξυπνάδες, τη σνομπαρία και την ιδιώτευση δεν βγαίνει τίποτα.

    Δεν ξέρω λοιπόν τι θα κάνεις εσύ αύριο, αλλά εγώ θα απεργήσω. Και θα απεργήσω και για πάρτη σου. Και μη μου πεις ότι όλα αυτά σ’ τα λέω εκ του ασφαλούς, διότι με τρεις απολύσεις στην πλάτη μου, ξέρω τι σου λέω. Οι απολύσεις δεν είναι παράσημα, φορτίο είναι. Βαρύ κι ασήκωτο. Τρεις φορές με έχουν

    ξεσπιτώσει απ’ τη ζωή μου. Για αυτό, αδερφέ μου, εσύ που δεν θα απεργήσεις αύριο, ξέρω ότι κατά βάθος με καταλαβαίνεις κι ας θυμώνεις με αυτά που παίρνω το θάρρος να σου λέω.

    Οι καιροί ου μενετοί. Στη Γερμανία η μισή και παραπάνω πλέον εργατική τάξη δουλεύει υπό καθεστώς «σύμβασης έργου». Μέσα σε δέκα χρόνια αναθεωρήθηκαν οι κατακτήσεις ενός αιώνα. Τα επόμενα δέκα χρόνια, αν έτσι πορευθούμε, πού θα φθάσουμε;


    Δείτε το εδώ όλο... http://www.enikos.gr/stathis/121761,Apergia_dioti.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αποφάσεις ΓΣ Προέδρων ΕΛΜΕ, 23/2/ 2013
    Στη ΓΣ Προέδρων ψήφισαν 81 ΕΛΜΕ (που αντιστοιχούν σε 390 ψήφους)

    α) Το Πολιτικό σκεπτικό και το πλαίσιο αιτημάτων της εισήγησης της ΟΛΜΕ υπερψηφίστηκε με: ΥΠΕΡ: 55 ΕΛΜΕ (66,7%) - 260 ψήφους (67,9%) / ΚΑΤΑ: 16 ΕΛΜΕ - 78 ψήφους / ΛΕΥΚΟ: 10 ΕΛΜΕ - 58 ψηφους.
    β) Το πενθήμερο δράσεων υπερψηφίστηκε με: ΥΠΕΡ: 68 ΕΛΜΕ (77,8%) - 389 ψηφ (79,2%) / ΚΑΤΑ: 13 ΕΛΜΕ - 53 ψηφ / ΛΕΥΚΟ: 5 ΕΛΜΕ - 28 ψηφ.
    γ) Η 48ωρη απεργία σε συντονισμό με ΔΟΕ ή και με άλλους κλάδους εργαζομένων υπερψηφίστηκε με: ΥΠΕΡ: 55 ΕΛΜΕ (67,9%) - 266 ψηφ (68,2%) . ΚΑΤΑ: 21 ΕΛΜΕ - 95 ψηφ / ΛΕΥΚΟ: 5 ΕΛΜΕ - 29 ψηφ.

    Επίσης υιοθετήθηκαν πολλά ψηφίσματα, όπως ενάντια στο σχέδιο ΠΔ για την αξιολόγηση, ενάντια στις διώξεις συναδέλφων στα Χανιά, υπέρ του αγώνα των εργαζομένων στο Νοσοκομείο Νίκαιας και στο Νοσοκομείο Σάμου, ενάντια στην καταστολή στις Σκουριές Χαλκιδικής, ενάντια στις καταργήσεις ειδικοτήτων στην Τεχνική Εκπαίδευση, για ημέρα αντιφασιστικής δράσης στα σχολεία στις 21/3 κ.α.

    Επίσης αποφασίστηκε:
    1. συγκρότηση κεντρικής απεργιακής επιτροπής
    2. συμμετοχή στο Πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο στις 2 του Μάρτη
    3. να παραχωρηθεί χώρος στα γραφεία της ΟΛΜΕ για στέγαση του σωματείου συνταξιούχων εκπαιδευτικών.

    Πρόγραμμα δράσης
    1. Κήρυξη εβδομάδας πανεκπαιδευτικής δράσης, μαζί με τη ΔΟΕ, από 4-8 ή 11-15 Μαρτίου 2013 (η τελική απόφαση για την ημερομηνία θα παρθεί στη Γεν. Συνέλευση των Προέδρων των ΕΛΜΕ έτσι ώστε να συμπέσουν οι ημερομηνίες με ενδεχόμενες κινητοποιήσεις άλλων κλάδων), που θα περιλαμβάνει τα παρακάτω:
    - 48ωρη απεργία - συλλαλητήρια σε όλες τις πόλεις
    - συσκέψεις ενημέρωσης και κοινών δράσεων με τους συλλόγους και τις ενώσεις γονέων
    - συσκέψεις ενημέρωσης συντονισμού δράσεων με σωματεία από όλους τους χώρους εργαζομένων σε τοπικό επίπεδο
    - διαμαρτυρίες και αποκλεισμούς στις Περιφερειακές διευθύνσεις Εκπαίδευσης
    - νέες Γενικές Συνελεύσεις στις 8/3/13 ή στις 15/3/13 και Γ.Σ. προέδρων στις 9/3/13 ή στις 16/3/13 (ανάλογα με την τελική απόφαση για την εβδομάδα πανεκπαιδευτικής δράσης) για τη συνέχιση και κλιμάκωση των κινητοποιήσεων
    2. Καμπάνια για την ενημέρωση των εκπαιδευτικών, γονιών και μαθητών αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας, για τις επιπτώσεις των πολιτικών των μνημονίων στους εκπαιδευτικούς και την εκπαίδευση και την αναγκαιότητα ανάπτυξης κοινού μετώπου για την ανατροπή τους.
    3. Επιδιώκουμε το αγωνιστικό συντονισμό δράσης μας με άλλες ομοσπονδίες του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Συμμετέχουμε και ενισχύουμε τις κινητοποιήσεις σε πανδημοσιοϋπαλληλικό ή και πανεργατικό επίπεδο.
    4. Καλούμε τα Δ.Σ. των ΕΛΜΕ να πάρουν όλα εκείνα τα απαραίτητα μέτρα για τη μαζική συμμετοχή των εκπαιδευτικών στις Γ.Σ. και στη λήψη των αποφάσεων. Προτείνουμε να αφιερωθεί χρόνος για τη συζήτηση της εισήγησης σε κάθε σύλλογο διδασκόντων με την παρουσία εκπροσώπων των Δ.Σ. των ΕΛΜΕ και της ΟΛΜΕ.

    --

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν ήταν λίγος ο κόσμος που συμμετείχε στις απεργιακές συγκεντρώσεις της περασμένης Τετάρτης στην Αθήνα. Μπορεί να μην ήταν όσος στις κορυφαίες απεργιακές συγκεντρώσεις της τελευταίας τριετίας, ξεπερνούσε όμως τις 50.000.

    Ο όγκος των συγκεντρώσεων δημιουργούσε μια ευκρινέστατη αντίθεση με το κλίμα. Με νεκρική πομπή έμοιαζε η απεργιακή πορεία. Δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και νέοι πορεύτηκαν στην καθιερωμένη διαδρομή χωρίς παλμό, χωρίς ψυχή, χωρίς διάθεση. Σα να συνόδευαν ξόδι, αλλά χωρίς την οργή που συνοδεύει το ξόδι μαρτύρων του αγώνα. Ηταν κάτι σαν λιτάνευση κάρας αγίου, που γίνεται κάθε χρόνο γιατί πρέπει να γίνει και όχι γιατί προκαλεί συγκινήσεις.

    Δε θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά. Οταν πολύ πρόσφατα έχεις χάσει αμαχητί δυο σημαντικούς απεργιακούς αγώνες (Μετρό και ναυτεργάτες), όταν η επίσημη ανεργία πλησιάζει το 30%, όταν στους χώρους δουλειάς κυβερνά το κνούτο του καπιταλιστή (και όχι ό,τι απέμεινε από το εργατικό δίκαιο), πώς μπορεί ο εργαζόμενος να έχει ελπίδα, να βλέπει προοπτική;

    Η μεγάλη πλειοψηφία συμμετέχει γιατί πρέπει να συμμετέχει, γιατί δε θέλει να φέρει το στίγμα του απεργοσπάστη. Δεν ελπίζει, όμως. Κατά βάθος ξέρει, ότι μ’ αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν υπάρχει προοπτική, γιατί είναι συμβιβασμένες, υποταγμένες, πουλημένες (ο καθένας δίνει το δικό του χαρακτηρισμό). Και φωλιάζει η απογοήτευση, η οποία γίνεται πιο βαθιά όταν ο εργαζόμενος ακούει τους κήρυκες του Περισσού και του ΣΥΡΙΖΑ (και κάτι «εξωαριστερούς» της συμφοράς) να του μιλούν για «νέο ξεκίνημα», για «αντεπίθεση», για «κλιμάκωση». Αισθάνεται ότι τον κοροϊδεύουν, και δικαίως. Στο τέλος θα του ζητήσουν αυτουνού το λογαριασμό, φορτώνοντάς του την ευθύνη διότι «δεν τραβάει».

    Αυτή τη στιγμή είναι πιο φανερό από κάθε άλλη φορά, ότι χρειαζόμαστε ένα καινούργιο εργατικό κίνημα. Ενα κίνημα πραγματικά ταξικό, με διάθεση συγκρουσιακή και με την ικανότητα να επιτίθεται και να υποχωρεί ανάλογα με τις περιστάσεις, μελετώντας τον αντίπαλο, μελετώντας το συσχετισμό δύναμης. Ενα κίνημα που θ’ αγωνίζεται για να κερδίσει και όχι για να διαμαρτυρηθεί. Που θα στηρίζεται σε αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες βάσης, έξω από τις κατεστημένες γραφειοκρατικές δομές του αστικού συνδικαλισμού. Που θα δουλεύει επίμονα και υπομονετικά, αλλά ταυτόχρονα έξυπνα και ευρηματικά, προστατεύοντας τα στελέχη του και τις διαδικασίες του από τα μάτια του ταξικού εχθρού και των ρουφιάνων του.

    Αυτό το κίνημα δε θα ξεπηδήσει πανέτοιμο, όπως η Αθηνά από το κεφάλι του Δία, αλλά θα οικοδομηθεί βήμα βήμα, μέρα τη μέρα, επιχείρηση την επιχείρηση, εργάτη τον εργάτη. Αυτό είναι το συνδικαλιστικό καθήκον όσων οραματίζονται την κοινωνική απελευθέρωση και πρέπει να το προωθήσουν μαζί με το μέγα καθήκον της πολιτικής οργάνωσης της εργατικής τάξης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή